Recensie Muziek
Mavis Staples blijft een wonder van daadkracht en compassie
De bijna tachtigjarige soulzangeres hoeft maar “yeah” te roepen en haar bezieling openbaart zich in alle gruizige diepte.
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data46530780-f1ee36.jpg)
Grote klappen kreeg ze te verduren. In 2000 overleed haar vader
Roebuck ‘Pops’ Staples, de drijvende kracht van familiegroep The Staple
Singers. In 2013 verloor ze haar zuster Cleotha, vorig jaar gevolgd door
haar steun en toeverlaat, zus Yvonne. Nu ze de tachtig nadert is het
dapper hoe blijmoedig en strijdvaardig Mavis Staples op het podium
staat, met een stem die nog bijna niets aan soul- en gospelvuur heeft
ingeboet.
„I’ve got help from all the people who love me,” richtte ze zich donderdag tot het publiek in Carré. Sinds het album You Are Not Alone (2010) nam haar solocarrière een nieuwe vlucht, met hulp van jongere songschrijvers als Jeff Tweedy van Wilco. Ben Harper schreef en produceerde het recente We Get By waarop Staples de wereld weer net zo kritisch beschouwt als in de tijd dat ze met Martin Luther King marcheerde voor gelijke burgerrechten.
Haar volgzame band heeft niet meer de slagkracht van de soul die ze maakte voor het Stax-label in de jaren zeventig. De trage shuffle van drummer Stephen Hodges past bij de herfst van haar jaren, waarbij alle energie gaat zitten in de zeggingskracht van haar stem. Staples hoeft maar ‘Yeah!’ te roepen en haar bezieling openbaart zich in alle gruizige diepte. Al op haar dertiende was ze de bariton van de familiegroep. Nu laat ze met Buffalo Springfields ‘For What It’s Worth’ horen dat protestmuziek van alle tijden is.
‘Respect Yourself’ van The Staple Singers blijft haar lijflied, al klonk het staccato van het origineel nu wat berustender. Tweedy’s ‘You Are Not Alone’ werd een wonder van compassie en ingehouden daadkracht.
Met ‘No Time For Crying’ hekelde ze het Amerikaanse immigratiebeleid om kinderen van hun moeders te scheiden. „We got work do do” liet ze het publiek zingen, lang nadat ze zelf van het podium was verdwenen.
„I’ve got help from all the people who love me,” richtte ze zich donderdag tot het publiek in Carré. Sinds het album You Are Not Alone (2010) nam haar solocarrière een nieuwe vlucht, met hulp van jongere songschrijvers als Jeff Tweedy van Wilco. Ben Harper schreef en produceerde het recente We Get By waarop Staples de wereld weer net zo kritisch beschouwt als in de tijd dat ze met Martin Luther King marcheerde voor gelijke burgerrechten.
Haar volgzame band heeft niet meer de slagkracht van de soul die ze maakte voor het Stax-label in de jaren zeventig. De trage shuffle van drummer Stephen Hodges past bij de herfst van haar jaren, waarbij alle energie gaat zitten in de zeggingskracht van haar stem. Staples hoeft maar ‘Yeah!’ te roepen en haar bezieling openbaart zich in alle gruizige diepte. Al op haar dertiende was ze de bariton van de familiegroep. Nu laat ze met Buffalo Springfields ‘For What It’s Worth’ horen dat protestmuziek van alle tijden is.
‘Respect Yourself’ van The Staple Singers blijft haar lijflied, al klonk het staccato van het origineel nu wat berustender. Tweedy’s ‘You Are Not Alone’ werd een wonder van compassie en ingehouden daadkracht.
Met ‘No Time For Crying’ hekelde ze het Amerikaanse immigratiebeleid om kinderen van hun moeders te scheiden. „We got work do do” liet ze het publiek zingen, lang nadat ze zelf van het podium was verdwenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten