Bovenaardse melodieën laten Bon Iver boven zichzelf uitstijgen
Recensie
Zoemend hard en toch intiem, zo klonk het optreden van Bon Iver in de oude zaal van Vredenburg.
Radicaal emotioneel en radicaal elektronisch. Het zijn geen
kwalificaties die vaak in tandem gaan bij een popconcert, maar Bon Iver
maakte het dinsdag waar in de ‘klassieke’ akoestiek van de oude zaal van
Vredenburg. Zo mooi, zo zoemend hard en toch zo intiem.
De waarschuwing voor flitslicht op de toegangsdeuren was minder opportuun dan beduchtheid voor de onverwachte geluidsstormen die Bon Iver, alter ego van de Amerikaan Justin Vernon, op de zaal losliet. Van zijn generatie folkrockende indiemuzikanten (Fleet Foxes, Mumford & Sons) is Vernon het minst blijven hangen in een veilig singer-songwriterstramien. Bon Ivers derde album 22, A Million is nog los van de numerologische mystificatie van songtitels die vooral uit cijfers bestaan een alleszins vreemd album. Het staat bol van stemvervorming en elektronische effecten en op sommige momenten klinkt het alsof er stof onder de naald zit.
Ondertussen droeg Justin Vernon bij aan platen van Kanye West en James Blake, had hij indirect een wereldhit met Birdy’s coverversie van zijn ‘Skinny Love’ en moest hij concerten afzeggen wegens verregaande onzekerheid over zijn plek in de popwereld. Al die factoren droegen bij aan de gespannen verwachtingen bij zijn hernieuwde livedebuut met multimuzikanten Sean Carey en Mike Lewis op drums, bas, sax en vooral een batterij aan elektronische apparatuur.
Gewone liedjes werden nauwelijks gespeeld; wel buitenaardse melodieën die het drietal boven zichzelf lieten uitstijgen. Na de statische wervelstorm met meerstemmige robotvocalen van nieuwe songs als ‘22 (Over Soon)’ hing Vernon zichzelf een mondharmonica om en slingerde hij de traditie van de ouderwetse troubadour de stratosfeer in. Ook hier zocht hij het geluidsexperiment boven gemakkelijke popliedjes. Zijn falset, zo prominent op Bon Ivers debuutalbum uit 2007, verdween naar de achtergrond. Ook als je er geen woord van verstond raakte hij gevoelige snaren met zijn bezwerende zang.
Pas bij zijn soloversie van ‘Skinny Love’ keerde Justin Vernon terug op aarde. Hij gaf het lied zo’n rauwe oerkracht mee dat Birdy het nakijken had. „Zing dit lied alsof we met zijn allen iets kapot gaan maken”, verzocht hij bij toegift ‘The Wolves’. Het liefst zou hij zich in dienst van de muziek helemaal verbergen achter zijn piano en toetsenboren. Intussen steekt hij Kraftwerk en Kanye naar de kroon als een muzikant die maximaal gebruikmaakt van de beschikbare techniek om zijn buitengewone popmuziek naar een hoger plan te tillen.
De waarschuwing voor flitslicht op de toegangsdeuren was minder opportuun dan beduchtheid voor de onverwachte geluidsstormen die Bon Iver, alter ego van de Amerikaan Justin Vernon, op de zaal losliet. Van zijn generatie folkrockende indiemuzikanten (Fleet Foxes, Mumford & Sons) is Vernon het minst blijven hangen in een veilig singer-songwriterstramien. Bon Ivers derde album 22, A Million is nog los van de numerologische mystificatie van songtitels die vooral uit cijfers bestaan een alleszins vreemd album. Het staat bol van stemvervorming en elektronische effecten en op sommige momenten klinkt het alsof er stof onder de naald zit.
Ondertussen droeg Justin Vernon bij aan platen van Kanye West en James Blake, had hij indirect een wereldhit met Birdy’s coverversie van zijn ‘Skinny Love’ en moest hij concerten afzeggen wegens verregaande onzekerheid over zijn plek in de popwereld. Al die factoren droegen bij aan de gespannen verwachtingen bij zijn hernieuwde livedebuut met multimuzikanten Sean Carey en Mike Lewis op drums, bas, sax en vooral een batterij aan elektronische apparatuur.
Gewone liedjes werden nauwelijks gespeeld; wel buitenaardse melodieën die het drietal boven zichzelf lieten uitstijgen. Na de statische wervelstorm met meerstemmige robotvocalen van nieuwe songs als ‘22 (Over Soon)’ hing Vernon zichzelf een mondharmonica om en slingerde hij de traditie van de ouderwetse troubadour de stratosfeer in. Ook hier zocht hij het geluidsexperiment boven gemakkelijke popliedjes. Zijn falset, zo prominent op Bon Ivers debuutalbum uit 2007, verdween naar de achtergrond. Ook als je er geen woord van verstond raakte hij gevoelige snaren met zijn bezwerende zang.
Pas bij zijn soloversie van ‘Skinny Love’ keerde Justin Vernon terug op aarde. Hij gaf het lied zo’n rauwe oerkracht mee dat Birdy het nakijken had. „Zing dit lied alsof we met zijn allen iets kapot gaan maken”, verzocht hij bij toegift ‘The Wolves’. Het liefst zou hij zich in dienst van de muziek helemaal verbergen achter zijn piano en toetsenboren. Intussen steekt hij Kraftwerk en Kanye naar de kroon als een muzikant die maximaal gebruikmaakt van de beschikbare techniek om zijn buitengewone popmuziek naar een hoger plan te tillen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten