CHIP TAYLOR “Block Out The Sirens Of This Lonely World”

CHIP TAYLOR “Block Out The Sirens Of This Lonely World” (Rootsy / Sonic Rendezvous) (5*****) Veel van de allermooiste platen vinden hun oorsprong in gevoelens geworteld in diep menselijk leed. Daarmee vertellen we hier uiteraard absoluut niks nieuws. Maar dat hoeft ook niet. Met dat ene zinnetje wilden we gewoon al even aangeven, dat de nieuwe van singer-songwriter Chip Taylor echt een dijk van een plaat geworden is en dat ze bovendien bepaald niet vrolijk van aard is. En dat laatste is an sich ook niet echt onlogisch te noemen. Ze ontstond immers in de nasleep van een voor Taylor behoorlijk traumatische ervaring zo’n twee jaar geleden. Toen Anders Behring Breivik op 22 juli 2011 met zijn laaghartige aanslagen in Oslo en met name ook op een zomerkamp op het eiland Utøya diepe voren doorheen het collectieve Noorse bewustzijn trok, zou Taylor net aantreden op een festival aldaar. Hij proefde dus van nabij de ontzetting van een natie. Meer nog, hij voelde intens mee met de vele direct of indirect door de massamoord getroffenen. Speciaal voor hen schreef hij “there & then” zelfs het nummer “This Darkest Day”, dat hij later op een benefiet ter ere van de slachtoffers ook ten gehore zou brengen. Op het door Goran Grini geproduceerde “Block Out The Sirens Of This Lonely World” staat het echter niet. Daarop prijken elf andere, eveneens in mistroostigheid badende deuntjes. Daarin reflecteert Taylor over zijn eigen en andermans dagdagelijkse realiteit. Een lang niet altijd even rooskleurige werkelijkheid. En geen wonder dan ook, dat hij ze als het ware van zich af probeert te schrijven. En dat in een aangepaste setting, waarin er onder meer voor akoestische en elektrische gitaren, bas, viool, cello, pedal steel, piano, harmonium, glockenspiel, wat koperblazers, mondharmonica, orgel (B3 en Farfisa) en drums plaats blijkt. Veelal heerlijk desolaat van karakter, van een ongekende intensiteit alleszins. En dat lijkt ook Taylor zelf zich maar al te goed te hebben gerealiseerd. Hoe moeten we anders het tweede, als bonus aan “Block Out The Sirens Of This Lonely World” toegevoegde schijfje verklaren? Daarop onder het motto “Is that the final take? – The last minute fun stuff” een handvol veel luchtigere liedjes, door Taylor “verbannen” naar een apart schijfje, omdat ze gevoelsmatig nu eenmaal niet aansloten bij het profiel dat hij voor het materiaal op die nieuwe van ‘m voor ogen had. Leuk vooral als emotioneel tegengewicht voor het behoorlijk zwaarmoedige spul op wat naar ons gevoel zo ongeveer één van de knapste platen van 2013 so far moet zijn. Chip Taylor, Rootsy, Sonic Rendezvous