Het is altijd al een opmerkelijk contrast geweest: de platen van Death Cab For Cutie willen nog wel eens verzanden in saaiheid, maar op het podium heeft de band juist de neiging in een moordend tempo door de setlist te gaan. Daardoor kon je als toeschouwer nog wel eens vergeten te genieten, zo constateerden we een dikke drie jaar geleden al, toen de band ook in TivoliVredenburg optrad. Vandaag zijn Ben Gibbard en zijn mannen terug in Utrecht, ditmaal in een niet uitverkochte, maar wel goed gevulde Grote Zaal.
Aan de opzet van de show is niets veranderd, de band raast in ruim anderhalf uur door maar liefst 24 nummers. Toch is er een belangrijk verschil ten opzichte van vorige jaren; het vorig jaar verschenen Thank You For Today is de sterkste Death Cab For Cutie-plaat in jaren. Met als gevolg dat de band dus ook een uniform sterke setlist voor ons in petto heeft. Van het vermoeiende elektronische uitstapje Codes And Keys en het nikserige Kintsugi komt gelukkig maar een handjevol nummers voorbij. Het zwaartepunt ligt waar het hoort te liggen; bij prima nieuwe nummers als I Dreamt We Spoke Again en Gold Rush en natuurlijk nummers van het illustere drietal aan platen dat de band tussen 2003 en 2008 uitbracht.
Boven alles zien we vanavond een onvermoeibare band op het podium. De tour rond Thank You For Today is inmiddels al bijna een half jaar onderweg, maar dat is de heren niet af te zien. Gibbard zoekt voluit contact met het publiek, staat dermate woest met zijn hoofd te schudden dat zelfs tijdens de rustpunten zijn haar vaker wel dan niet voor zijn ogen hangt en maakt continu grapjes met gitarist Dave Depper. Zo omschrijven ze het interieur van de zaal als een kruising tussen het parlement en het Thunderdome uit de derde Mad Max-film. Gelukkig zorgt de soms wat schijtlollige sfeer op het podium er niet voor dat de nummers hun emotionele impact missen. Integendeel, als Gibbard na een half uurtje aan stevig voortjakkerende gitaarmuziek voor het eerst achter de piano springt voor een als vanouds hartverscheurend What Sarah Said is al het kippenvel wat in de zaal ontstaat haast voelbaar.
Dat nummer is het begin van een rits aan emotionele hoogtepunten. Meteen daarna baant Gibbard zijn weg naar de rand van het podium. Daar komt de tekst van het fragiele 60 & Punk, over de worsteling van het oud worden en het loslaten van het verleden (‘there’s nothing righteous about being 60 and a punk;), haast ongemakkelijk dichtbij. Opnieuw kan je een kleine vier minuten lang een speld horen vallen. Als vervolgens de herkenbare eerste tonen van de acht minuten durende Death Cab-klassieker I Will Possess Your Heart door de zaal schallen is de extase helemaal niet meer te houden. Na zo’n weergaloos blokje aan kippenvelbommen is het natuurlijk lastig om dat niveau hoog te houden, dus ontkomt ook Death Cab For Cutie niet aan een klein dipje.
Een fijn venijnig Black Sun – nota bene een nummer van een van die mindere platen – en oudje Expo 86 zorgen weer even voor een opleving, maar in het algemeen kan de tweede helft van het concert niet tippen aan het eerste. Dat is geen enorm groot probleem, want zelfs op een wat lager pitje is wat de band hier vanavond doet zeer onderhoudend, mede dankzij het speelplezier dat nog altijd van het podium afspat. Gelukkig eindigt de reguliere set met het van succesalbum Plans afkomstige één-tweetje Soul Meets Body en Marching Bands Of Manhattan. Twee nummers die het dalende energie- en interesselevel weer even helemaal omhoog krikken, vooral de euforisch suizende gitaar als de titel van het eerstgenoemde nummer valt komt in deze intieme live-setting heel hard binnen.
De toegift begint daarna ietwat voorspelbaar, maar daarom niet minder fijn, met I Will Follow You Into The Dark. Dat de band daarna met When We Drive, juist een van de minst interessante Thank You For Today-nummers, heeft gekozen om in de spotlight te zetten is jammer, maar de wervelende slotakte maakt alles meteen goed. De twee prijsnummers van magnum opus Transatlanticism – Tiny Vessels en het titelnummer – achter elkaar, zoals het hoort, is het beste duo aan afsluiters wat je bij een Death Cab For Cutie-concert kan wensen. Twee perfecte nummers om nog één keer je ogen even dicht te doen, je vuist in de lucht te gooien en het kippenvel op de armen te voelen groeien. Vooral de climax van Transatlanticism komt zo hard binnen dat we Gibbards gepijnigde uitroep ‘I need you so much closer’ eigenlijk niet kunnen beamen. Deze intieme setting was min of meer perfect. We zijn Death Cab For Cutie de volgende keer graag terug op dezelfde plaats, dan hopelijk met een even sterke nieuwe plaat onder de armen.
Fotografie: Jelmer de Haas
Gezien: 5 februari 2019, TivoliVredenburg, Utrecht