ConcertPop
Bob Dylan stoïcijns en goed in vorm in AFAS Live
Bob
Dylan doet al jaren precies waar hij zelf zin in heeft. Plotseling
elektrisch gaan spelen, een countryplaat maken, zich bekeren tot het
christendom, je weet het nooit met de beste man. De laatste jaren heeft
hij zich, nota bene met een Nobelprijs voor de Literatuur op zak, ineens
toegelegd op het coveren van Amerikaanse standards. Haalt Dylan
vanavond, tijdens zijn eerste van drie avonden in de AFAS Live, weer een
verrassing tevoorschijn?
Ze staan er bijna pesterig, die drie microfoons in het midden van het
podium. Want zodra Dylan opkomt en naast een piano aan de zijkant van
het podium gaat staan, en zonder iets te zeggen aan Things Have Changed begint,
is het duidelijk wat voor concert het gaat worden. Een concert van een
enigmatisch songschrijver, z’n gezicht verstopt achter een flinke hoed,
die in honderd minuten stoïcijns een nummer of twintig speelt voor een
uitverkocht AFAS Live. Tot zover geen verrassingen - zo pakt Dylan het
al jaren aan. De vraag die overblijft is: hoe goed is ‘ie vanavond?
Behoorlijk goed, zo blijkt. ‘Hopen dat zijn stem meevalt’, is een vaak gehoorde uitspraak waarmee fans naar een concert van de kersverse Nobelprijswinnaar gaan. Hij valt niet alleen mee, hij klinkt uitstekend. Natuurlijk, Dylan klinkt rasperig, krassend en bij vlagen ronduit vals, maar verrassend genoeg is bijna ieder woord verstaanbaar. Maar zo goed als Dylans stem vanavond is, zo matig is zijn pianospel. Na iedere zangregel lijkt hij wat te improviseren, maar zelden voegt het echt iets toe aan de muziek van zijn prima spelende begeleidingsband.
Het zijn dan ook de momenten waarop Dylan zijn piano even achterwege laat en wél naar het midden van het podium loopt, die het prettigst om te horen zijn vanavond. De zanger croont zich op een aangename manier door een handvol covers, zoals Sinatra’s Melancholy Mood en All Or Nothing At All. Het is de nieuwe obsessie van Dylan: de man van de prijswinnende literatuur heeft zich de afgelopen jaren (onlangs verscheen nog de driedubbelaar Triplicate) volledig toegelegd op het maken van covers. En een schitterend Autumn Leaves laat horen dat Dylan ook echt iets aan die klassieke nummers heeft toe te voegen.
Naast die covers bestaat de setlist voor een groot deel uit de meest recente nummers die Dylan wél zelf schreef. Vooral Tempest uit 2012 krijgt veel aandacht, met onder andere uitvoeringen van Duquesne Whistle, Pay In Blood en Early Roman Kings. Dan is er ook nog het magnifieke Love Sick van comebackplaat Time Out Of Mind en Spirit On The Water van Modern Times. Het zijn deze nummers, opgenomen in de tijd dat zijn stem al flink was aangetast, die een uitvoering krijgen die op de opnames lijkt.
Bij de grote nummers uit de jaren ’60 en ’70 is het steeds even afwachten in welk arrangement ze door Dylan en zijn band gegoten worden. Want ook al zet de songwriter duidelijk geen greatest hits-show neer in de AFAS Live, klassiekers zijn er wel degelijk. Zo krijgt Tangled Up In Blue een versnelde uitvoering (en hier en daar een andere tekst), die tot een van de hoogtepunten van de avond behoort. Desolation Row wordt ingezet, al maakt Dylan de elf minuten van het origineel niet vol. In de toegift zijn er nog uitvoeringen van Blowin’ In The Wind en Ballad Of A Thin Man. Als die erop zitten, loopt Dylan weer even naar het midden, maakt een korte buiging en verdwijnt weer. Het enigma was in vorm vanavond.
Door Joey Huisman / Oude foto: Dena Flows (CC)
Gezien: 16 april 2017, Afas Live, Amsterdam
Behoorlijk goed, zo blijkt. ‘Hopen dat zijn stem meevalt’, is een vaak gehoorde uitspraak waarmee fans naar een concert van de kersverse Nobelprijswinnaar gaan. Hij valt niet alleen mee, hij klinkt uitstekend. Natuurlijk, Dylan klinkt rasperig, krassend en bij vlagen ronduit vals, maar verrassend genoeg is bijna ieder woord verstaanbaar. Maar zo goed als Dylans stem vanavond is, zo matig is zijn pianospel. Na iedere zangregel lijkt hij wat te improviseren, maar zelden voegt het echt iets toe aan de muziek van zijn prima spelende begeleidingsband.
Het zijn dan ook de momenten waarop Dylan zijn piano even achterwege laat en wél naar het midden van het podium loopt, die het prettigst om te horen zijn vanavond. De zanger croont zich op een aangename manier door een handvol covers, zoals Sinatra’s Melancholy Mood en All Or Nothing At All. Het is de nieuwe obsessie van Dylan: de man van de prijswinnende literatuur heeft zich de afgelopen jaren (onlangs verscheen nog de driedubbelaar Triplicate) volledig toegelegd op het maken van covers. En een schitterend Autumn Leaves laat horen dat Dylan ook echt iets aan die klassieke nummers heeft toe te voegen.
Naast die covers bestaat de setlist voor een groot deel uit de meest recente nummers die Dylan wél zelf schreef. Vooral Tempest uit 2012 krijgt veel aandacht, met onder andere uitvoeringen van Duquesne Whistle, Pay In Blood en Early Roman Kings. Dan is er ook nog het magnifieke Love Sick van comebackplaat Time Out Of Mind en Spirit On The Water van Modern Times. Het zijn deze nummers, opgenomen in de tijd dat zijn stem al flink was aangetast, die een uitvoering krijgen die op de opnames lijkt.
Bij de grote nummers uit de jaren ’60 en ’70 is het steeds even afwachten in welk arrangement ze door Dylan en zijn band gegoten worden. Want ook al zet de songwriter duidelijk geen greatest hits-show neer in de AFAS Live, klassiekers zijn er wel degelijk. Zo krijgt Tangled Up In Blue een versnelde uitvoering (en hier en daar een andere tekst), die tot een van de hoogtepunten van de avond behoort. Desolation Row wordt ingezet, al maakt Dylan de elf minuten van het origineel niet vol. In de toegift zijn er nog uitvoeringen van Blowin’ In The Wind en Ballad Of A Thin Man. Als die erop zitten, loopt Dylan weer even naar het midden, maakt een korte buiging en verdwijnt weer. Het enigma was in vorm vanavond.
Door Joey Huisman / Oude foto: Dena Flows (CC)
Gezien: 16 april 2017, Afas Live, Amsterdam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten