• 

ConcertPop

Bob Dylan stoïcijns en goed in vorm in AFAS Live

17 apr 2017

Bob Dylan doet al jaren precies waar hij zelf zin in heeft. Plotseling elektrisch gaan spelen, een countryplaat maken, zich bekeren tot het christendom, je weet het nooit met de beste man. De laatste jaren heeft hij zich, nota bene met een Nobelprijs voor de Literatuur op zak, ineens toegelegd op het coveren van Amerikaanse standards. Haalt Dylan vanavond, tijdens zijn eerste van drie avonden in de AFAS Live, weer een verrassing tevoorschijn?

Ze staan er bijna pesterig, die drie microfoons in het midden van het podium. Want zodra Dylan opkomt en naast een piano aan de zijkant van het podium gaat staan, en zonder iets te zeggen aan Things Have Changed begint, is het duidelijk wat voor concert het gaat worden. Een concert van een enigmatisch songschrijver, z’n gezicht verstopt achter een flinke hoed, die in honderd minuten stoïcijns een nummer of twintig speelt voor een uitverkocht AFAS Live. Tot zover geen verrassingen - zo pakt Dylan het al jaren aan. De vraag die overblijft is: hoe goed is ‘ie vanavond?
Behoorlijk goed, zo blijkt. ‘Hopen dat zijn stem meevalt’, is een vaak gehoorde uitspraak waarmee fans naar een concert van de kersverse Nobelprijswinnaar gaan. Hij valt niet alleen mee, hij klinkt uitstekend. Natuurlijk, Dylan klinkt rasperig, krassend en bij vlagen ronduit vals, maar verrassend genoeg is bijna ieder woord verstaanbaar. Maar zo goed als Dylans stem vanavond is, zo matig is zijn pianospel. Na iedere zangregel lijkt hij wat te improviseren, maar zelden voegt het echt iets toe aan de muziek van zijn prima spelende begeleidingsband.
Het zijn dan ook de momenten waarop Dylan zijn piano even achterwege laat en wél naar het midden van het podium loopt, die het prettigst om te horen zijn vanavond. De zanger croont zich op een aangename manier door een handvol covers, zoals Sinatra’s Melancholy Mood en All Or Nothing At All. Het is de nieuwe obsessie van Dylan: de man van de prijswinnende literatuur heeft zich de afgelopen jaren (onlangs verscheen nog de driedubbelaar Triplicate) volledig toegelegd op het maken van covers. En een schitterend Autumn Leaves laat horen dat Dylan ook echt iets aan die klassieke nummers heeft toe te voegen.
Naast die covers bestaat de setlist voor een groot deel uit de meest recente nummers die Dylan wél zelf schreef. Vooral Tempest uit 2012 krijgt veel aandacht, met onder andere uitvoeringen van Duquesne Whistle, Pay In Blood en Early Roman Kings. Dan is er ook nog het magnifieke Love Sick van comebackplaat Time Out Of Mind en Spirit On The Water van Modern Times. Het zijn deze nummers, opgenomen in de tijd dat zijn stem al flink was aangetast, die een uitvoering krijgen die op de opnames lijkt.
Bij de grote nummers uit de jaren ’60 en ’70 is het steeds even afwachten in welk arrangement ze door Dylan en zijn band gegoten worden. Want ook al zet de songwriter duidelijk geen greatest hits-show neer in de AFAS Live, klassiekers zijn er wel degelijk. Zo krijgt Tangled Up In Blue een versnelde uitvoering (en hier en daar een andere tekst), die tot een van de hoogtepunten van de avond behoort. Desolation Row wordt ingezet, al maakt Dylan de elf minuten van het origineel niet vol. In de toegift zijn er nog uitvoeringen van Blowin’ In The Wind en Ballad Of A Thin Man. Als die erop zitten, loopt Dylan weer even naar het midden, maakt een korte buiging en verdwijnt weer. Het enigma was in vorm vanavond.
Door Joey Huisman / Oude foto: Dena Flows (CC)
Gezien: 16 april 2017, Afas Live, Amsterdam

Dylan in 2012 © ANP

Bob Dylan klinkt eindelijk weer beetje verstaanbaar

recensieSpookhuisstem of niet. Bob Dylan blijft stug optreden. Zijn concert van vandaag had één groot pluspunt: de Nobelprijs-winnaar klonk eindelijk weer een beetje verstaanbaar.

Stefan Raatgever 16-04-17

concert Bob Dylan and his band

Het leek bijna een bewuste poging zijn eigen mysterie extra te vergroten. Bob Dylan verbiedt al decennia lang persfotografen bij zijn concerten, maar vanavond had hij de beveiliging van de Afas Live opdracht gegeven een algeheel telefoonverbod te handhaven. Het leek vooral om het verhinderen van fotografie en video te gaan, maar wie argeloos een whatsapp-bericht verzond, trof ook een dreigende suppoost aan zijn stoel.

Het waren intermezzo's die het concert telkens juist hinderlijk verstoorden. Het ouderwetse beleid paste bij Dylan, die ook videoschermen naast zijn podia steevast verbiedt. Zijn gezicht verbergt hij bovendien onder een bovenmaatse tropenhoed. De boodschap is duidelijk: het moet om de muziek gaan. Daarmee is meteen de Achilleshiel van zijn shows sinds pakweg 2005 genoemd: Dylan zong meestentijds zo belabberd dat het de aandacht afleidde van wat toch als heilige graal van Dylans teksten geldt: zijn teksten.

Kreunzang
Uiteraard, Dylan was nooit een technisch virtuoos zanger, maar zijn hijgende kreunzang was simpelweg een kastijding voor de trommelvliezen. Wie op dat vlak nog verbetering verwacht van de 75-jarige Nobelprijswinnaar, hoopt per definitie vergeefs. Het is Dylans lot dat zijn stem niet zo mooi oud wordt als die van Bryan Ferry of Leonard Cohen.

De erosie aan zijn stembanden heeft ongenadig toegeslagen. Maar tijdens de verschijning aan zijn volgelingen op Eerste Paasdag bleken de geluidstechnici niettemin bijna werkelijk tot wonderen in staat. Dylan kraakte opnieuw als een verkouden zeehond door de microfoon, maar zijn teksten waren dit keer vrijwel zonder uitzondering verstaanbaar. Dat opgeteld bij het prima spel van zijn ambachtelijke en gedienstige begeleidingsband, maakte het tot één van Dylans beste shows van de laatste jaren.

Overtuigend
Zijn uitvoering van Don't Think Twice it's All Right kende een nogal curieus opgevoerd tempo, maar overtuigde wel. Net als de Cy Coleman-cover Why Try to Change Me Now, waar Dylan als krassende crooner zomaar charmant bleek. Een krachtige uitvoering van Tangled Up in Blue was even later het hoogtepunt van het concert. Opmerkelijk genoeg koos Dylan, die in vier jaar twee albums en een driedubbelalbum met covers van Amerikaanse standards uitbracht, nauwelijks voor materiaal van die recente platen.

Setlist Maexh 31, 2017

share setlist

 

1. Anyhow
   Play Video
2. Laugh About It
   Play Video
3. It's So Heavy
   Play Video
4. Don't Know What It Means
   Play Video
5. Bound for Glory
   Play Video
6. Midnight in Harlem
   Play Video
7. Angel From Montgomery / Sugaree
   Play Video
8. The Sky Is Crying
   (Elmore James cover)
   Play Video
9. Anyday / Blue Sky
   (Derek and the Dominos cover)
   Play Video
10. Leaving Trunk
    (Sleepy John Estes cover)
    Play Video
11. Volunteered Slavery
    (Rahsaan Roland Kirk cover)
    Play Video
12. I Want More
    Play Video
13. Soul Sacrifice
    (Santana cover)
    Play Video
14. Made Up Mind
    Play Video
15. Right on Time
    Play Video
16. Bird on the Wire
    (Leonard Cohen cover)

Tedeschi Trucks Band in AFAS Live maart 2017

Tedeschi Trucks Band in AFAS Live

Met het stoppen van The Allman Brothers Band kwam in 2014 een einde aan een van de beste livebands aller tijden, maar uit die groep ontstonden gelukkig wel twee andere briljante podiumacts: Gov’t Mule (met ex-Allmans-gitarist Warren Haynes) en de Tedeschi Trucks Band. Die laatste won de afgelopen jaren kennelijk zo aan populariteit dat het podium van AFAS Live gisteravond werd ingenomen door het twaalfkoppige gezelschap rond gitarist Derek Trucks en zangeres Susan Tedeschi.
Even terug naar de zomer van 1999. Derek Trucks is net toegetreden tot de legendarische groep die zijn oom, drummer Butch Trucks, dertig jaar eerder mede startte: The Allman Brothers Band. Tijdens de zomertour maakt de jonge gitarist, die daarnaast ook zijn eigen Derek Trucks Band bezighoudt, kennis met een bijzonder getalenteerde zangeres die het voorprogramma verzorgt. “Ik weet nog dat ik Susan op het podium zag en helemaal omver werd geblazen”, vertelt de naar Derek & The Dominos vernoemde slide-virtuoos aan Lust For Life. “Hoe lief ze daar stond en hoe zacht ze praatte, om vervolgens iedereen de volle laag te geven met haar optreden. Ik had nooit kunnen denken dat er zo’n geluid uit haar kon komen!”
Een ‘match made in heaven’ dus, en – zo blijkt – ook nog in meerdere opzichten. Twee jaar na deze cruciale dag in het leven van beide rasmuzikanten besluit het koppel te trouwen. Het duurt echter tot 2010 voordat ze hun eigen bands samenvoegen in de Tedeschi Trucks Band, waarin ongeveer evenveel genres als bandleden zijn ondergebracht. Inmiddels telt het muzikale circus maar liefst twaalf hoofden: naast de twee hoofdrolspelers aanschouwen we vanavond drie blazers, drie achtergrondvocalisten, twee percussionisten, een toetsenist (tevens fluitist) en een bassist op het podium. Of nou ja, ‘een bassist’… we hebben het hier wel over Tim Lefebvre, een zeer gerespecteerd sessiemuzikant uit het jazzwereldje en de man die meespeelde op David Bowie’s laatste meesterwerk Blackstar.
Nu The Allman Brothers Band al bijna drie jaar – en waarschijnlijk permanent – op non-actief staat, kan Trucks zich volledig focussen op dit andere avontuur en het is opvallend dat dit kleurrijke gezelschap enkel op basis van een uitmuntende live-reputatie een zaal als AFAS Live heel aardig weet te vullen. Klinkt aan het begin van de avond nog een ietwat mager welkomstapplaus, tijdens het rustmoment voor de toegift besluit het zittende publiek (waaruit de nodige Gov’t Mule- en Allman Brothers-shirts opdoemen) de stoelen te laten voor wat ze zijn en de band terug het podium op te lokken met een zeer verdiende staande lofuiting.
Van blues tot freejazz
De prima albums van de Tedeschi Trucks Band – waaronder het vorig jaar verschenen Let Me Get By – verbleken bij de live-ervaring. Eigen songs als Laugh About It, Don’t Know What It Means en het pakkende Anyhow komen buiten de studiomuren veel meer tot leven en tien keer zo hard binnen. Trucks wringt de ene na de andere fabuleuze gitaarsolo uit zijn gitaar en hier en daar gaat ook Tedeschi flink los op de snaren. Het draait echter zeker niet alleen om het koppel uit de bandnaam. Het is het geheel. Samen kunnen deze muzikanten vrijwel elke stijl aan: van soul, rock en blues (een weergaloze uitvoering van de Elmore James-klassieker The Sky Is Crying) tot Latin (een fragment uit Santana’s Soul Sacrifice). Het door achtergrondvocalist Mike Mattison gezongen en polka-achtige Right On Time brengt je terug naar de sfeer van Tom Waits-albums uit de jaren tachtig en er ontstaat zelfs een dwars stuk freejazz, waarin bassist Lefebvre de boel even lekker laat ontregelen.
Tedeschi heeft een gitaar in handen, maar ze imponeert natuurlijk vooral op vocaal gebied. Wederom bewijst zij zich een blueszangeres van het niveau Bonnie Raitt, zeker wanneer haar echtgenoot van het podium loopt en haar even alleen laat schitteren in de spotlight. Ze zet Angel From Montgomery in – bekend van diezelfde Bonnie Raitt, maar oorspronkelijk van een singer-songwriter die zich op zijn best kan meten met Dylan: John Prine (neem alleen al de briljante regel ‘How the hell can a person go to work in the morning and come home in the evening and have nothing to say?’ uit dit lied). Tedeschi zingt met uitzonderlijke emotionele kracht en als ze er dan ook nog Sugaree van Grateful Dead-frontman Jerry Garcia aan vastknoopt, is deze recensent verkocht.
Duane en Janis
Met een goedgekozen mix van eigen werk en covers, adembenemend spel en een sympathieke, integere uitstraling maakt de band zijn vlekkeloze live-reputatie helemaal waar, nadat het twaalftal dat vorig jaar ook al flikte op het Holland International Blues Festival. De vocalisten, blazers, ritmesectie en toetsenist halen het maximale uit het echtpaar op de voorgrond. Trucks speelt zijn gitaarsolo’s alsof de geest van wijlen Duane Allman in hem gekropen is en Tedeschi zingt alsof hetzelfde bij haar gebeurde, maar dan met de geest van Janis Joplin. Een match made in heaven.
Tedeschi Trucks Band in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op vrijdag 31 maart 2017
Foto´s: Bernard Bodt

50 Jaar Pet Sounds met o.a. Leo Blokhuis, Mr & Mississippi & Anne Soldaat

'Tribute to The Beach Boys' Vijftig jaar geleden verscheen 'Pet Sounds', het elfde studio-album van The Beach Boys. De Californische band stond bekend om zijn dynamische surfliedjes. 'Pet Sounds' was een ommekeer: persoonlijker, experimenteler – zonder de aanstekelijkheid te verliezen. Uit de koker van Brian Wilson kwamen roerende nummers als 'God Only Knows'. Complexe arrangementen, bijna orkestraal, vol clavecimbels, theremins, fietsbellen en gelaagde koren. 'Pet Sounds' zou uitgroeien tot een van de meest invloedrijke popalbums aller tijden.

Een halve eeuw na de release van 'Pet Sound's is het tijd voor een 'tribute' aan The Beach Boys. Muziekkenner Leo Blokhuis presenteert een avond waarop popmuzikanten van nu hun versie van deze klassiekers geven. U hoort onder meer Yorick van Norden, Maurits Westerik, Anne Soldaat, The Kik en Mr & Mississippi. Meer namen worden later bekendgemaakt.

(Foto: Dio van Maaren)

naam van de show : 50 jaar Pet Sounds - Tribute to The Beach Boys  |  met : Leo Blokhuis, Yorick van Norden, Maurits Weterik, Mr & Mississippi, Dandelion, Clean Pete, Anne Soldaat, The Kik 

The Velvet Underground & Nico at 50: John Cale Goes Track by Track Through the Debut That Changed Music By Jordan Runtagh•@jordanruntagh Posted on March 31, 2017 at 9:30pm EDT

Everyone’s heard the famous maxim, generally accredited to legendary music producer Brian Eno: while the Velvet Underground’s debut, The Velvet Underground & Nico, sold a paltry 30,000 copies upon release in 1967, every person who bought one of those 30,000 copies started a band. Though a slight exaggeration, the line is a testament to the album’s far-reaching influence trumping its commercial failure. Lou Reed, John Cale, Sterling Morrison, and Maureen Tucker merged raw rock and roll with musique concrète and the avant-garde to create an untamed and menacing sound that perfectly underscored their poetic tales of drug deals, sadomasochistic sex and other snapshots of the urban underworld.
Emboldened by manager and patron Andy Warhol—who linked them up with featured vocalist, Nico—the Velvet Underground’s brand of leather-clad Lower East Side cool emerged onto vinyl with all of its grit and daring intact, serving as a beacon to generations of young artists unwilling to conform to pop music niceties. Decades ahead of its time, it planted the seeds for punk, glam, goth, and a host of others genres to flourish.
In honor of the groundbreaking album’s 50th anniversary this month, Cale spoke to PEOPLE about his memories recording The Velvet Underground & Nico. Read on for his exclusive track by track commentary.

“Sunday Morning”

“That happened one Sunday morning at Lou’s friend’s house. We were out boozing and running around the Lower East Side and Lou suddenly had a great idea. He said, ‘Hey, I’ve got a friend who lives around the corner, let’s go see him.’ And it was like three o’clock [in the morning]. I said, ‘Yeah, ok!’ We ran over, and he had a harmonium in the corner of his living room. Generally what we did when we went anywhere, we just zeroed in on the instruments and started playing. It was kind of manic—anywhere you’d go, if you saw an instrument you’d just pick it up and start playing. Lou saw the guitar, I saw the harmonium, and off we went writing ‘Sunday Morning.’

“I’m Waiting for the Man”

“I remember the first gigs we did with just him and me —I had a recorder and a viola, and he had an acoustic guitar. We’d go sit on the sidewalk outside the Baby Grand [bar] up in Harlem on 125^th and see if we could make some money. Every time we got moved on the cop always had a suggestion of where we should go. ‘Try 75^th on Broadway! That’s a good spot.’ So we’d go down there and make a little bit more money.”

“Femme Fatale”

“Andy saw that Lou was moping around the factory, and he gave him a list of words. He said, ‘Here are 14 words, go write songs with these words.’ And Lou was never happier. He had a task in hand and he sat down. That was a lot of fun for him. We had our own thing going [before Warhol] but he showed up and was more of a guy helping us not forget who we were. He would always say things like, ‘Tell Lou, don’t forget to put little swear words in that song.’ He was reminding us of who we really were. And he didn’t have to say very much to do that, he could just be around and it would be like that because he’d notice what was going on around you. He’d notice the art that was going on. We didn’t understand it. We were just flabbergasted by it, but we loved it at the same time.”

“Venus in Furs”

“Lou wrote ‘Venus in Furs’ while we were playing around when we met at Pickwick. He told me that the label wouldn’t let him record all of the songs he really wanted to do. That sort of pissed me off. I asked him what they were and he showed them to me. He’d play them on acoustic guitar and I said, ‘These are rock songs. These can be really big and orchestral if you want them to be.’ Then I said, ‘Let’s just do it ourselves, let’s get our own label and get our own recording situation—not here.’ So we put a band together. That was a signature number for us.”

“Run Run Run”

“’Run Run Run’ was always the first number to do, because it was up-tempo and got everybody going. It was great.”

“All Tomorrow’s Parties”

“We had made the arrangement for ‘All Tomorrow’s Parties’ before Nico came along. That was the result of a year of weekend work—sitting around on the weekend and just playing and playing and playing and playing until you slowly gradually moved out of the folk music side of things.
The record was all done with just us playing, there were no effects involved in that. We tried a version where Nico doubles her vocal, but the vocal just became too heavy. “But the noise of putting paper clips in between the strings of the piano gave it a ring that made it a little more orchestral. We were trying to make orchestral stuff. We were trying to be Phil Spector, really. Phil Spector would mix Wagnerian orchestrations with R&B. That was a really unique combination. We had the drone. The viola wasn’t wasn’t used, so the piano became the drone. Whenever we’d try to do something, we’d always try to find something that would be the drone.”

GAB Archive/Redferns

“Heroin”

“’Heroin’ is really special. At that point it was kind of a resident of the band because it was so important to the set. Everybody had heard of it. It was one of the attractions of the set, apart from the attitude of the band. Whatever we were doing, we were trying to get more people in the door. But we had a lot of different ideas of how to do that. My idea of getting people in the door was doing something experimental. I tried to get Lou to see that we don’t have to do the same set every night. That was a direct result of all these club owners in New York saying, ‘You’ve got to play one or two songs that are in the top 10, otherwise you won’t get a gig.’ We said, ‘We’re not doing that. We’ve got our own numbers.’ And until Andy showed up we barely got any venues at all. I thought, ‘One selling point that we can have is that we never do the same set twice.’ We improvised songs every night, which was rather fun with Lou. I said, ‘We can give Dylan a run for his money if we just improvise every night, because our lyrics are just as good.’”

“There She Goes Again”

“That was probably the easiest one, with a soul riff from Marvin Gaye. You could hear Lou’s time at Pickwick writing pop songs.”

“I’ll Be Your Mirror”

“Lou was writing songs for Nico, and some of the best songs he’d written were written for her. That was one of them. She was becoming more interested at that time in being her own songwriter. She’d sit down and write poetry, and to her it was in a foreign language. She was trying to find poetic language in a foreign language, because she was German-speaking. But she was determined, she bought a harmonium for herself and was really single-minded about doing all that.”

“The Black Angel’s Death Song“

“’Black Angel Death Song’ no one ever got. It would go over everybody’s head. But in general, I think what people responded to, even if they didn’t understand it, was the energy that we had. Lou and I, we knew we could play these songs, but we were never genuflecting to each other about how to play them. The performances were more done as a bald statement of fact: ‘This is what we do. Whether you like it or not, we don’t care.’ And we didn’t care whether we played it well. We really were on top of that. And we were excited about what we were doing. And then the band gets a record deal right away? Come on, that’s great. Really exciting.”

“European Son”

“’European Son’ in my mind was purely for improvisation. Whenever we played anywhere, we couldn’t wait to get to the point where we’d improvise and do ‘European Son.’ It was always different. That was the fun part for us, doing those improvisations. And those improvisations would really get the best of us in the end, because they’d go on and on and on and on. We’d be up there for an hour just improvising before we’d even done a song! In San Diego we did that. That’s kind of the rep we had when we got to San Francisco and L.A.
Bill Graham didn’t appreciate all the songs and improvisations that were going on. He thought we were invading [the San Francisco group’s] territory. There wasn’t much love lost between us and the West Coast. Lou was always talking about, ‘Never mind the flower children, give us the hard drugs!’ We were happy that Woodstock ended up in the mud—that kind of resentment was very healthy, I thought.”