Europa en de Dixie Chicks hebben elkaar gevonden

Europa en de Dixie Chicks hebben elkaar gevonden 20 april 2016 'Kom gauw naar Alabama!' roept een Amerikaanse fan vanaf de voorste rij naar de Dixie Chicks, op het podium van de HMH. Door: Menno Pot 20 april 2016, 15:53 Volg de Volkskrant Elke avond om 20.30 het laatste nieuws en alvast zes artikelen uit de krant van morgen in uw mailbox? Schrijf u in voor onze gratis nieuwsbrief. Hoho, niks Alabama: de 'Chicks' zijn eindelijk eens een avondje van óns, ja? De VS doorkruisen ze al twintig jaar (27 wanneer je de 'oertijd' vóór de komst van frontvrouw Natalie Maines meetelt) en de 30 miljoen verkochte albums zwerven ook vrijwel allemaal rond in Amerikaanse huiskamers. Hier waren ze alleen een keer voorprogramma van de Eagles. Maar nu: twee uitverkochte avonden Amsterdam voor de vrouwen uit Texas, die zelfs ná de politieke rel van 2003 (kritiek op George W. Bush en zijn Irak-oorlog, met volkswoede als gevolg) een Amerikaanse miljoenenband bleven die grote arena's vult, zelfs al verscheen sindsdien nog maar één album (2006). Toch opvallend, zoveel belangstelling voor een band die in Nederland nooit een hit had. 'Eindelijk zijn we dan in Amsterdam,' zei Maines. 'Het heeft maar zo'n twintig jaar geduurd.' Podiumdebuut ‘Dixie Sluts’ 'Wij zijn tégen deze oorlog en dit geweld,’ zei Natalie Maines op 10 maart 2003 tijdens een optreden in Londen. ‘We schamen ons dat de Amerikaanse president uit Texas komt.’ Conservatief, countryminnend Amerika ontplofte. Radio- en tv-boycot. Doodsbedreigingen. Bulldozer over een berg cd’s. ‘Fuck you, Dixie Sluts!’ Steun was er ook, van Madonna en Bruce Springsteen. Maines maakte geschrokken excuses, maar de groep besloot al snel kleur te bekennen, wat veel fans kostte maar ook nieuwe opleverde. De verkoopcijfers kelderden, al kwam dat ook door online ‘piraterij’. De drie albums vóór de rel (1998-2002) gingen zes tot ruim tien miljoen keer over de toonbank; Taking The Long Way (2006) nog altijd twee miljoen keer. Op die plaat staat Not Ready To Make Nice, waarin Maines van zich afbijt: ‘It’s too late to make it right/ I probably wouldn’t if I could/ ‘Cause I’m mad as hell/ Can’t bring myself to do what it is you think I should.’ Het lied was in Amsterdam toegift. Wat volgde, was het Amsterdamse podiumdebuut van een door de wol geverfde countrypopgroep die een stadionproductie uitrolde en de HMH eerder klein dan groot zal hebben gevonden. Om negen uur schoven drie poortjes in het decor open en daar wandelden ze synchroon, al spelend de bühne op: Maines (41) en de zussen Emily Robison (43, vooral banjo) en Martie Maguire (46, vooral viool). Met hun begeleidingsband maken ze muziek die je nu eens in de hoek van Shania Twain en Ilse DeLange kunt plaatsen, maar op andere momenten verrassend stevig rockte. De twee uren verliepen ongeveer zoals je zou verwachten: een tot in de puntjes verzorgde greatest hits-show met alle plus- en minpunten die Amerikaans perfectionisme met zich meebrengt, van de kreukloosheid en het gebrek aan spontaniteit tot de muzikale vakbekwaamheid en de uiteindelijk toch behoorlijk hoge amusementswaarde. Een 'intiem, akoestisch intermezzo', vraagt u? Jazeker, natúúrlijk was dat er: de 'Chicks' plus band, met zijn achten vooraan op het podium, voor onder meer een feestelijk stukje bluegrass. Niets alles bleef overeind Europa en de Dixie Chicks hebben elkaar gevonden © In de VS vinden ze álles wat de 'Chicks' doen prachtig, maar in een Hollandse zaal met zittende, voor Dixie Chicks-begrippen gereserveerde Europeanen, bleef toch niet alles overeind: in songs als Favorite Year of de Patty Griffin-compositie Top Of The World werd het wel erg zoetig en in zijn behaagziekte ook wat non-descript. Van de vlakke Lana Del Rey-cover Video Games werd ook niet helemaal duidelijk waarom hij zo nodig in de set moest. Daar stonden verrassend sterke momenten tegenover, die gaandeweg toenamen in aantal en kwaliteit: de dampende countryrocker Lubbock Or Leave It, meeslepende composities van Bob Dylan (Mississippi) of weer Patty Griffin (Don't Let Me Die In Florida). Op die momenten stond een uitstekende band uitstekend repertoire te spelen, gedragen door drie mooie, elegant met elkaar dansende vrouwenstemmen. Maines De boel werd gedragen door Maines, die veel in haar mars heeft Waar de twee schone zusjes Erwin zich hoffelijk en onbewogen door de avond heen glimlachten, werd de boel gedragen door Maines, die veel in haar mars heeft. Ze verscheen ten tonele als een wonderlijke kruising tussen Caroline Tensen en een gedrongen Lara Croft (stoer zwart jack, blote benen) en toonde zich een krachtige zangeres, die de volle HMH met gemak twee uur bij de les hield, al emotioneert ze nooit écht, zoals Emmylou Harris dat kan. Natuurlijk was er een plaagstoot onder de gordel van Donald Trump, die een keer met duivelshoorntjes op de schermen verscheen en een keer als een soort gekke Henkie met tong uit de waffel, in de bontgekleurde parodie op de verkiezingscampagne tijdens Ready To Run. Degelijke popshow, Trump de gek aansteken; Europa en de 'Chicks' hebben elkaar gevonden. Kom gerust vaker langs. Setlist The Long Way Around Play Video Lubbock or Leave It Play Video Truth #2 (Patty Griffin cover) Play Video Easy Silence Play Video Favorite Year Play Video Long Time Gone Play Video Video Games (Lana Del Rey cover) Play Video Top of the World (Patty Griffin cover) Play Video Goodbye Earl Play Video Video Interlude: Ace of Spades (Motörhead cover) Play Video Acoustic Travelin' Soldier (Bruce Robison cover) Play Video Don't Let Me Die in Florida (Patty Griffin cover) Play Video White Trash Wedding Play Video Instrumental Bluegrass (Medley) Play Video Electric Ready to Run Play Video Mississippi (Bob Dylan cover) Play Video Landslide (Fleetwood Mac cover) Play Video Silent House Play Video I Like It Play Video Cowboy Take Me Away Play Video Wide Open Spaces Play Video Sin Wagon Play Video Encore: Not Ready to Make Nice Play Video Better Way (Ben Harper cover) Play Video 3 setlist.fm users were there