Opgewekte Bob Dylan maakt in Carré zelfs een voorzichtig dansje (****) 06-11-15 10:51 uur - Bron: Het Parool Bob Dylan tijdens een concert in 2011. Bij het optreden in Carré mochten gisteren geen foto's worden gemaakt. © epa Recensie Bob Dylan heeft een krankzinnig grote catalogus om uit te kiezen bij optredens, maar in Carré speelt hij vooral songs van albums die hij deze eeuw uitbracht.. Bob Dylan Ons oordeel: ★★★★☆ Gehoord: 5/11 Waar: Carré Nog te zien 6-7/11, aldaar Hij praat! Net voor de pauze zegt hij luid en duidelijk: 'Thank you.' Wat hij daarna zegt is met de beste wil van de wereld niet te verstaan, maar dat hij überhaupt rechtstreeks het woord tot het publiek richt, mag bijzonder heten. Bob Dylan geldt als de meest mysterieuze aller popsterren. Dat imago koestert hij ook tijdens het eerste van drie concerten in Carré zorgvuldig. Aan lulpraatjes of zelfs maar aankondigingen van songs doet hij niet. Op het podium is het aanzienlijk donkerder dan gebruikelijk bij popconcerten. En de hoed die Dylan draagt, werpt bijna voortdurend een schaduw over zijn gezicht. Krankzinnige catalogus Nukkig? Dat was hij tijdens concerten heel lang. Je had als bezoeker toch vaak het idee dat hij met tegenzin optrad. Maar de laatste jaren heeft hij er duidelijk lol in, dat kan zelfs al die geheimzinnigheid niet verhullen. Het hervonden enthousiasme lijkt vooral te maken te hebben met het loslaten van zijn oude werk. Dylan heeft een krankzinnig grote catalogus om uit te kiezen bij optredens, maar hij lijkt zelf wel zo'n beetje klaar te zijn met zijn repertoire uit de jaren zestig en zeventig. In Carré komt het overgrote deel van de gespeelde songs van albums die hij deze eeuw uitbracht. Vooral ballads Ruime aandacht is er voor Shadows in the Night, zijn dit jaar verschenen album met covers van vooral door Frank Sinatra bekend gemaakte songs. Het voormalige boegbeeld van de tegencultuur dat zich stort op liedjes van de zanger die door velen juist behoudenheid symboliseerde? Nogal wat verstokte Dylanfans hebben het er moeilijk mee, maar Shadows in the Night is de zoveelste voltreffer in de zo creatieve, in 1997 met het album Time Out of Mind ingezette, late fase van zijn carrière. Het is niet Sinatra's swingwerk waar Dylan zich op Shadows in the Night aan waagt. Hij richt zich op de ballads, zoals Sinatra die zong toen hij net was doorgebroken. Ook in Carré geeft Dylan daar een heel eigen draai aan. Mede door de royale inzet van een pedalsteelgitaar worden de liedjes uit The great American songbook de kant van de country opgetrokken. Koket hand op de heup Opvallend is dat Dylan in de uitvoering van dit soort repertoire heel anders zingt dan we van hem gewend zijn. Niet dat de valse kraai ineens een lijster is geworden, maar hij blijkt wel degelijk 'gewoon' te kunnen zingen. En dat vindt hij overduidelijk leuk om te doen. Als een zanger in de jaren veertig of vijftig staat hij achter wel drie heel ouderwets ogende microfoons. Vaak zet hij koket een hand op zijn heup en soms maakt de 74-jarige zelfs een voorzichtig, héél voorzichtig dansje. Een gitaar raakt hij niet aan, wel zit hij veel achter de vleugel. En soms pakt hij er, tot groot genoegen van het publiek, een mondharmonica bij. Bijvoorbeeld voor een lange solo in jarenzeventigklassieker Tangled up in Blue, een van de weinige oude Dylansongs op de setlist. Blowin' in the Wind Top zijn de vijf muzikanten op het podium, die veel meer dan strikt begeleiders zijn. Een zacht zoemende contrabas, met brushes bespeelde drums en vooral die prachtige pedalsteel zorgen voor een melancholiek maar ook een beetje spooky sfeertje; het is muziek die niet zou misstaan in een film van David Lynch. Wordt in Carré helemaal niets gespeeld uit de jaren zestig? Toch wel. Helemaal aan het begin van de show zit het relatief onbekende She Belongs to Me (van het album Bringing it all Back Home) en in de toegiften zit zowaar ook Dylans állerbekendste song. Waar hij zo te horen zelf echt he-le-maal klaar mee is; hij lijkt er echt zijn best op te doen Blowin' in the Wind zo idioot mogelijk te laten klinken. Love Sick (van Time Out of Mind) klinkt daarna zo fel en verbeten, dat je zou zweren dat hij eerder op de dag nog is verlaten door een vrouw. En nee, die bloemen die een medewerkster van Carré hem na afloop wil aanbieden, hoeft hij niet.. (Door: Peter van Brummelen)