'Wie erbij was, zal de laatste uren van Pinkpop 2014 nooit vergeten'

'Wie erbij was, zal de laatste uren van Pinkpop 2014 nooit vergeten' Door: Gijsbert Kamer − 10/06/14, 06:41 © ANP. De Canadese band Arcade Fire tijdens hun optreden op muziekfestival Pinkpop recensie Dit weekeinde vond de 45ste editie van Pinkpop plaats in het Limburgse Landgraaf. Volkskrant-recensent Gijsbert Kamer zag Arcade Fire en daarna Metallica: 'Het lijkt wel alsof zij in de regen staan en niet wij, zo bezeten speelt Arcade Fire'. Langzaam dringt het steeds meer tot voorman Butler door dat het wel eens menens zou kunnen worden met de 'code rood' Wie de laatste uren van Pinkpop 2014 in Landgraaf heeft meegemaakt, zal deze nooit vergeten. Liefhebbers van Arcade Fire niet, en de in veel groteren getale aanwezige Metallica-fans evenmin. Want daar was ineens toch het noodweer. Eerlijk gezegd wisten we nog van niks. Jake Bugg was afgelopen, de zon scheen nog lekker en langzaam maar zeker kwamen de fans uit het gras om een goed plekje voor Arcade Fire te zoeken. EHBO Ergens rechts in de verte kwam er wat grijs aan de horizon. Er gaat een roadie op het podium tegen de vlakte, mogelijk bevangen door de hitte. Een paar minuutjes paniek, maar de EHBO is snel ter plekke. Arcade Fire komt op in bontgekleurde pakken tussen witte apparatuur, versterkers en monitors. Vol is het niet op het veld. Het is duidelijk, Arcade Fire is op Pinkpop niet zo'n heel grote band. Maar wel een heel goede, één van de beste dit festival. Dat openbaart zich al tijdens het openingsnummer Reflektor. Het klinkt meteen goed. Dwingend en swingend. Zanger Win Butler lijkt gedreven, een indruk die gaandeweg alleen maar sterker wordt. Menens met code rood De wolken worden inmiddels dreigender, maar lijken nog ver weg. Rebellion (Lies) nu al? Jarenlang de ultieme afsluiter (legendarisch op Lowlands 2005), nu prachtig gespeeld. De band, in grote bezetting met blazers en percussionisten lijkt in bloedvorm. Het dringt steeds meer tot voorman Butler door dat het wel eens menens zou kunnen worden met die 'code rood'. Suburbs (met Butler achter de piano) het mennende Ready To Start, het wordt per liedje beter, getergder ook. Maar om je heen zie je steeds meer mensen bezorgd naar de lucht kijken, dat ziet ook Butler. Neighborhood #1 (Tunnels), dat fraaie openingsnummer van Funeral, klinkt alsof het de laatste keer is dat Arcade Fire het zal spelen. Butler grapt even dat hij in de rider bedongen heeft dat het tijdens hun concert nog niet zal regenen maar pas daarna, met een satanisch lachje verwijzend naar Metallica, dat Pinkpop 2014 afsluit. Vuurwerk erbij, of was het onweer? Maar het barst langzaam los tijdens No Cars Go. Wat te doen? Weggaan, schuilen? Nee, geen optie, daarvoor is het concert te goed. We blijven staan. En we dansen op de discobeat van Afterlife dat volgt. Het houdt op met zachtjes regenen, er komt onweer bij. Poncho's komen overal vandaan. Iedereen danst door. En dan, tijdens Here Comes The Night Time gebeurt het: bij de regen voegt zich de neerslag uit een reusachtig confettiekanon. Op alle natte lijven kleven nu stukjes gekleurd papier. Vuurwerk erbij, of was het onweer? De band geeft nog iets extra's, Butler stapt nog meer richting publiek en de extase wordt groter. Laatste nummer, kondigt hij aan, toch een minuutje of tien eerder dan verwacht. Wake Up krijgt vervolgens precies die extra dimensie waarop je hoopt. Het lijkt wel alsof zij in de regen staan en niet wij, zo bezeten speelt Arcade Fire.