Albumrecensie: The War On Drugs - Lost In The Dream -- http://daanmuziek.blogspot.nl/2014/03/albumrecensie-war-on-drugs-lost-in-dream.html

http://daanmuziek.blogspot.nl/2014/03/albumrecensie-war-on-drugs-lost-in-dream.html Mar 17 Albumrecensie: The War On Drugs - Lost In The Dream Het is al langer bekend dat The War On Drugs een band vol talent is (en was). Niet alleen doet medeoprichter en ex-lid Kurt Vile het momenteel goed met zijn laatste platen Smoke Ring For My Halo en Wakin' On A Pretty Day, ook War On Drugs bandbrein Adam Granduciel maakte met Slave Ambient een tijdloos meesterwerkje. Sindsdien bleef The War On Drugs zich ontwikkelen en met de derde plaat Lost In The Dream laat de groep een behoorlijke vernieuwing horen. De vraag is echter: heeft de band het niveau van hun magnifieke voorganger weten te halen? Die vraag kunnen we met volmondig 'ja' beantwoorden. Sterker nog, de nieuw plaat is nog beter. The War On Drugs heeft zich door de jaren ontwikkelt tot een eclectische indieband die zich weinig tot niks aantrekt van de tijdsgeest. Granduciel opereert in zijn eigen wereldje en komt graag uit voor zijn invloeden. Dat zijn niet de minste: Bruce Springsteen, Bob Dylan, Sonic Youth, My Bloody Valentine, Phosphorecent en Dire Straits. Doe al deze namen in de blender, giet er wat krautrock en elektrische drums overheen en je komt in de buurt van The War On Drugs. Op het kraakhelder gemaakte Lost In The Dream klinken veel liedjes als Springsteen ten tijde van Born In The U.S.A. en Tunnel Of Love. Daarbij behoren plaatopener 'Under The Pressure' met zijn doffe drums, dromerige synthesizers en grootse melodieën en de slim vooruitgeschoven single 'Red Eyes' absoluut tot het beste wat The War On Drugs ooit hebben gemaakt. Tof. Zeker. Maar er is meer. De opbouw van het epische 'An Ocean In Between The Wave' is geweldig en die subtiele saxofoon-solo in 'Suffering' is heel smaakvol, om maar iets te noemen. Maar ook wanneer The War On Drugs wat gas terug neemt komen ze uitstekend uit de verf. Dat is niet raar want Granduciel is een controlfreak. Alles moet en zal op de goede plaats staan. In meeslepende en rootsy liedjes als 'Disappearing' en bijvoorbeeld het folky titelnummer klinkt de band zowel melancholisch als teder, maar nergens saai of vlak. Dat is knap, ook omdat enkel 'The Haunting Idle' een speeltijd van 'slechts' 3:08 minuten heeft. De rest varieert qua speeltijd tussen de 5 en 9 minuten. Een briljante zanger is Graduciel niet, maar hij heeft een stem waar je steeds meer van gaat houden. De manier waarop hij energie kan ontladen door simpelweg speels "Whoo!" te roepen in een nummer als 'Red Eyes' is knap. Al met al maakt The War On Drugs opnieuw een prachtplaat die we in vele jaarlijstjes gaan terugzien. Prijsnummer(s): 'Under The Pressure', 'Red Eyes' & 'An Ocean Between The Waves' Raportcijfer: 8.6 17th March geplaatst door Daans Muziek Blog Labels: cd-reviews The War On Drugs