Ik wil de mensen een kijkje laten nemen in mijn wereldbeeld en mensen een stem geven in mijn nummers.

Natalie Merchant vindt muziek meer dan entertainment Bewaar Door: redactie 22-5-14 - 16:34 bron: FaceCulture Natalie Merchant. © ap. Natalie Merchant werd bekend als leadzangeres van de politiek geengageerde rockband 10.000 Maniacs. Nadat ze in 1993 besluit de Amerikaanse band te verlaten richt ze zich op haar eigen carriere. Ook op het zesde naar haar zelf vernoemde soloalbum is het activisme duidelijk aanwezig. 'Door de grote variatie aan liedjes op het nieuwe album, kon ik geen duidelijk thema aanwijzen. Het was mijn stem, mijn identiteit die de nummers met elkaar verbond. Daarom heb ik het album Natalie Merchant genoemd.' © ap. Nathalie Merchant Merchant was nog maar 16 jaar toen ze zich aansloot bij 10,000 Maniacs. Haar tijd bij 10,000 Maniacs was een goede leerschool. 'Tijdens die periode heb ik geleerd om nummers te schrijven, albums op te nemen en te performen. Het was een tijd waarin er van bandjes werd verlangd veel zaken zelf te regelen' zegt ze.' De basiskennis die ik toen heb opgedaan, heeft mij later geholpen een eigen label op te zetten, een website te ontwerpen en de vormgeving van mijn platen te bepalen. Om op eigen benen te staan.' Oorlog Het nummer The End is het oudste nummer dat op de plaat staat. Natalie schreef het nummer in 1999 toen ze thuiskwam van een foto-expositie. 'Ik ging naar een expositie van de fotograaf Sebastian Salgado. Er hingen allerlei foto's die iets te maken hadden met mensen die door oorlog werden gedwongen te verhuizen naar een andere plek. De beelden raakten mij toentertijd dusdanig, dat ik er bij thuiskomst gelijk een nummer over schreef' legt Natalie uit. 'En hoewel het nummer al een aantal jaar oud is, vind ik het nog altijd een relevant lied. Er zijn in de loop der jaren nog meer mensen gevlucht wegens oorlog, waar in de media maar weinig aandacht voor is. Buiten de nieuwsitems om hoor je nooit iets van deze toch wel stille ramp.' Boodschap Natalie wil met haar muziek iets bijdragen aan de maatschappij. 'Er zijn tegenwoordig steeds meer mensen die de muziek zien als entertainment. Natuurlijk heb ik ook nummers waarbij dat het geval is, maar over het algemeen probeer ik de mensen wel een boodschap mee te geven met mijn muziek. Ik wil de mensen een kijkje laten nemen in mijn wereldbeeld en mensen een stem geven in mijn nummers.' Daarnaast krijgt Natalie ook veel inspiratie vanuit de katholieke kerk. 'Ik ben het niet altijd eens met wat er in het verleden of in het heden is gebeurd binnen de katholieke kerk. Maar de samenzang, de akoestiek en de sfeer die mij zijn bijgebleven aan de kerkbezoeken tijdens mijn jeugd, blijven in mijn gedachte als inspirerend. Dat gevoel komt ook terug in het nummer The End, een lied over Hem.' (FaceCulture) http://www.ad.nl/ad/nl/5602/Muziek/article/detail/3659741/2014/05/22/Natalie-Merchant-vindt-muziek-meer-dan-entertainment.dhtml

Lorde Breaks Down Her 10 Favorite Arcade Fire Songs

Lorde Breaks Down Her 10 Favorite Arcade Fire Songs New Zealand pop sensation chats about the best tracks by her "favorite band" May 13, 2014 3:25 PM ET "I feel weird writing this because the people in Arcade Fire are my friends," says Lorde. "It'll be fine, I think. They've been my favorite band since a guy who was kind of mean and kind of my friend put The Suburbs on my computer one day after school. It was a superhot day; my hair was wet from the pool. I was 13. I still remember that day." 1. "Neighborhood #3 (Power Out)" (2004) This is the best song on Funeral for me, and one of my favorites live – the cracks and anguish in Win [Butler]'s vocal (and that one "Whoo!"), the percussion, the burn of the chords. 2. "Neighborhood #1 (Tunnels)" (2004) This song has such lovely imagery. The fervency in the music really reminds me of the fierce promises you make when you're a kid. 3. "Rebellion (Lies)" (2004) I got introduced to this song by way of the Letterman performance, which, if you haven't seen, you should. I like how abruptly each section ends; it makes me think of a Broadway show. Will [Butler] always goes fucking mental on this one live. 4. "We Used to Wait" (2010) Just a perfectly crafted pop song, the contents of which really made sense to me at the time. The "and now we're screaming sing the chorus again" refrain is really great. 5. "Ready to Start" (2010) I love the melodies. 6. "The Suburbs" and "The Suburbs (Continued)" (2010) Nothing has ever colored in suburban life for me more vividly than this. I don't think I need to say anything about this song – it's all there. 7. "Flashbulb Eyes" (2013) I've gotten really into this song by way of seeing the band live – the bubbly, percussive reggae kind of feel and the simple lyrics make it superfun. 8. "Normal Person" (2013) I love the randomness of this song on Reflektor: a squelchy rock song in a really groovy album. One of AF's most visited lyrical themes – cool-people contempt – executed really well. 9. "Rococo" (2010) The first AF song I got into. I have a definite memory of being wind-swept at the bus stop with this one. 10. "Afterlife" (2013) I think this is a perfect song. It's groovy and fun and sad and happy and intense, and the kind of song that seems like it was easy to write but probably took forever. The lyric is so succinct and says so much, and when I die I want someone to put my body in a funeral parlor so you have to kiss my dead lips, Sopranos-style, and I want this song on loop. And there has to be a disco ball. Read more: http://www.rollingstone.com/music/news/lorde-breaks-down-her-10-favorite-arcade-fire-songs-20140513#ixzz32HtLqZNl Follow us: @rollingstone on Twitter | RollingStone on Facebook

Albumrecensie: The War On Drugs - Lost In The Dream -- http://daanmuziek.blogspot.nl/2014/03/albumrecensie-war-on-drugs-lost-in-dream.html

http://daanmuziek.blogspot.nl/2014/03/albumrecensie-war-on-drugs-lost-in-dream.html Mar 17 Albumrecensie: The War On Drugs - Lost In The Dream Het is al langer bekend dat The War On Drugs een band vol talent is (en was). Niet alleen doet medeoprichter en ex-lid Kurt Vile het momenteel goed met zijn laatste platen Smoke Ring For My Halo en Wakin' On A Pretty Day, ook War On Drugs bandbrein Adam Granduciel maakte met Slave Ambient een tijdloos meesterwerkje. Sindsdien bleef The War On Drugs zich ontwikkelen en met de derde plaat Lost In The Dream laat de groep een behoorlijke vernieuwing horen. De vraag is echter: heeft de band het niveau van hun magnifieke voorganger weten te halen? Die vraag kunnen we met volmondig 'ja' beantwoorden. Sterker nog, de nieuw plaat is nog beter. The War On Drugs heeft zich door de jaren ontwikkelt tot een eclectische indieband die zich weinig tot niks aantrekt van de tijdsgeest. Granduciel opereert in zijn eigen wereldje en komt graag uit voor zijn invloeden. Dat zijn niet de minste: Bruce Springsteen, Bob Dylan, Sonic Youth, My Bloody Valentine, Phosphorecent en Dire Straits. Doe al deze namen in de blender, giet er wat krautrock en elektrische drums overheen en je komt in de buurt van The War On Drugs. Op het kraakhelder gemaakte Lost In The Dream klinken veel liedjes als Springsteen ten tijde van Born In The U.S.A. en Tunnel Of Love. Daarbij behoren plaatopener 'Under The Pressure' met zijn doffe drums, dromerige synthesizers en grootse melodieën en de slim vooruitgeschoven single 'Red Eyes' absoluut tot het beste wat The War On Drugs ooit hebben gemaakt. Tof. Zeker. Maar er is meer. De opbouw van het epische 'An Ocean In Between The Wave' is geweldig en die subtiele saxofoon-solo in 'Suffering' is heel smaakvol, om maar iets te noemen. Maar ook wanneer The War On Drugs wat gas terug neemt komen ze uitstekend uit de verf. Dat is niet raar want Granduciel is een controlfreak. Alles moet en zal op de goede plaats staan. In meeslepende en rootsy liedjes als 'Disappearing' en bijvoorbeeld het folky titelnummer klinkt de band zowel melancholisch als teder, maar nergens saai of vlak. Dat is knap, ook omdat enkel 'The Haunting Idle' een speeltijd van 'slechts' 3:08 minuten heeft. De rest varieert qua speeltijd tussen de 5 en 9 minuten. Een briljante zanger is Graduciel niet, maar hij heeft een stem waar je steeds meer van gaat houden. De manier waarop hij energie kan ontladen door simpelweg speels "Whoo!" te roepen in een nummer als 'Red Eyes' is knap. Al met al maakt The War On Drugs opnieuw een prachtplaat die we in vele jaarlijstjes gaan terugzien. Prijsnummer(s): 'Under The Pressure', 'Red Eyes' & 'An Ocean Between The Waves' Raportcijfer: 8.6 17th March geplaatst door Daans Muziek Blog Labels: cd-reviews The War On Drugs