Bob Dylan wisselvallig tijdens concert in HMH

Bob Dylan wisselvallig tijdens concert in HMH De 72-jarige Bob Dylan kan zijn publiek woensdagavond maar net bij de les houden in de HMH te Amsterdam. Zijn show is bij vlagen formidabel, dan weer een chaotische mengelmoes met onverstaanbare zang. Foto: ANP In september bracht het bejaarde folkicoon zijn werk uit de periode 1969 tot en met 1971 opnieuw onder de aandacht met het verzamelalbum Another Self Portrait (1969-1971): The Bootleg Series Vol. 10. Ook al is het de aanleiding van deze reeks concerten, er wordt nauwelijks materiaal uit die tijd gespeeld. De folkzanger, omringd door een in pak gehulde band, toont weinig emotie bij het ten gehore brengen van opener Things Have Changed. Het publiek staat op om zijn held te ontvangen, maar wel met enige afwachting. Het daaropvolgende She Belongs To Me stamt alweer uit 1965. Het is meteen één van de oudere nummers uit Dylans repertoire dat deze avond wordt gespeeld. De fans moeten het vervolgens doen met recenter en mede daardoor ook onbekender werk, waarvan het merendeel afkomstig is van zijn in 2012 verschenen studioalbum Tempest. Swingend Zo is daar Duquesne Whistle, een kleine favoriet in het livecircuit van het afgelopen jaar. Het pakkende deuntje zorgt ervoor dat er wordt meegeklapt met Dylan. De band achter de poplegende zorgt voor een subtiel swingend tegengeluid. Opvallend genoeg is het dan ook Dylans nieuwere werk dat er uitspringt. De liedjes worden met meer passie, energie en vollere arrangementen gepresenteerd dan de rest. Bob Dylan steekt er overduidelijk moeite in om zijn actuelere repertoire tot in detail uit te werken, er is dynamiek en een fijne speelsheid. Gehaast Daartegenover zijn klassiekers als Tangled Up In Blue, Simple Twist Of Fate en afsluiter Blowin' In The Wind prettige handvatten, maar inmiddels niets meer dan dat. De meesterwerken worden op een slappe manier vertolkt, onverstaanbaar, vrij slordig en gehaast. Dylan zelf lijkt het niets uit te maken. Mompelend en in zichzelf gekeerd spreekt hij zijn legendarische woorden uit, gehuld in een donker licht waardoor alleen de allereerste rij een glimp opvangt van zijn gezicht. De zanger kruipt soms zelf achter de toetsen, maar blijft met moeite binnen de maat. Brommend Toch zijn daar ook genoeg momenten waarbij de levende legende laat zien het nog niet te zijn verleerd. Met zijn brommende, pruttelende stem brengt hij de oude melodieën weer tot leven, bijvoorbeeld in de toegift bij All Along The Watchtower. Daadwerkelijke, voelbare emoties blijven echter uit. Maar met een delicaat verschil in licht en sfeer bij ieder nummer, een groep sympathiek ogende muzikanten op de achtergrond en in de verte een herkenbaar stemgeluid van een icoon krijgt het optreden toch een magische nasmaak. Een wisselvallig concert, maar zeker geen slechte dag voor Dylan. Door: NU.nl/Lisa de Jongh