Arcade Fire (The Reflektors) in de Hallen van Schaarbeek (24/11/2013)

Arcade Fire (The Reflektors) in de Hallen van Schaarbeek (24/11/2013) concert-reviews Maandag 25 november 2013 - 09u40, door (fvd)

Arcade Fire is verrassend snel een dankbare schietschijf geworden. Hen wordt aangewreven dat ze teren op gimmicks: dat hun promocampagne een te sluwe marketingtruc is voor een groep met hun achtergrond en carrure, dat hun verzoek aan het publiek om in fancy dresste komen als een te pretentieus bevel klonk, dat de nieuwe plaat naar ‘willen maar niet kunnen’ stinkt, en dat hun beslissing om elke avond als The Reflektors het podium te betreden te snel te flauw is geworden. Maar wie dat vindt, is gisteren gewoon thuis gebleven en zal dus ook vandaag niet snappen dat dat alles gewoon hún versie van ‘Canadians just wanna have fun’ is. Want dat is waarom ze de set gisterenavond openden met het machtige ‘Normal Person’, een song die ze – met die hairmetal-riff – zélf beschouwen als een grap. Het is ook waarom frontman Win Butler en drummer Jeremy Gara, toen we hen een paar uur voor het concert in een Brusselse hotelkamer spraken, als twee middenschoolmeisjes zaten te giechelen van de voorpret: omdat ze fulltime unieke ervaringen willen najagen, en ze de Filiberkes van de uit zijn voegen gebarsten folkpunkindiedisco zijn geworden. De loden ernst die hun schouders ten tijde van ‘Neon Bible’ nog omlaag leek te drukken, hebben ze aan de receptie ingeruild voor een flapperende carnavalscape – en die staat hen goed. Meer nog: ze kleurt met terugwerkende kracht ook beeldig bij enkele van de meest prachtvolle songs uit het oude ‘Funeral’, een plaat die zich in de Hallen vertegenwoordigd wist via met name ‘Wake Up’ (goed), ‘Haiti’ (beter) en ‘Neighborhood #3 (Power Out)’ (overtreffende trap naar keuze). De huidige reeks Arcade Fire-optredens is ook een proefbuisfase, een prospectieronde voor de grote arena-tournee die er in 2014 onvermijdelijk zal aankomen, om te testen welke nieuwe songs live de grootste kringen in het water trekt. Mogen in het desbetreffende Atoma-schriftje meermaals met rood omcirkeld: het gisteren ziedend mooie ‘It’s Never Over (Oh Orpheus)’, dat haarfijn aantoonde dat nieuwe plaat ‘Reflektor’ – indien live gebracht – veel minder brede breuklijnen in het oeuvre van Arcade Fire trekt dan wordt aangenomen; het van zweet glinsterende ‘Afterlife’; en ‘Here Comes the Night Time’ in de verschijning van een hitsige Mardi Gras-kraker. Van ‘Porno’ horen we volgende keer graag een volledige versie in plaats van de vijftien seconden korte a capella-flard. En voor de zeldzame momenten van verstilling verkiezen we op de volgende afspraak het nu achterwege gelaten ‘Awful Sound’ in plaats van ‘Supersymmetry’. Hun dreunende Ramones-cover ‘Today Your Love, Tomorrow the World’ was dan weer goed, maar niet onvergetelijk. Voor het overige laten we het mierenneuken aan wie daarvoor heeft doorgestudeerd, want wat in de eerste plaats opviel is hoe moeiteloos de band er in slaagde hun zucht naar fun op het publiek over te brengen. We hebben er een man in berenpak zien huilen van de vreugde, en dat was weer even geleden. Butler is ook een bevlogen loebas die even houterig als aanstekelijk danst, en nóg origineel klinkt als hij clichés als ‘Merci, Bruxelles. You look fucking beautiful, by the way’uitspreekt. Die smartphones uit de handen van het publiek plukt om plaatsvervangend plaatjes te schieten. En die achter zich een groep heeft staan met leden (sprongen er gisteren uit: Régine Chassagne, als altijd, en Richard Reed Parry) die elkaar ook in het donker moeiteloos weten te vinden. Arcade Fire vulde het podium gisteren met zijn negenen (en dat waren er tien geweest als één van hun extra tourleden niet, bij gebrek aan correct visum, aan de grens was tegengehouden) en voor één keer was moreecht waar gewoon more. We begrijpen dat (en waarom) sommige mensen niet houden van het beukende ‘Flashbulb Eyes’, maar wie er écht een probleem mee had moest maar denken dat ‘Sprawl II’ twee songs eerder de roes al met succes had ingeleid. En dat ‘Haiti’ al voor het soort onbetaalbare jeuk had gezorgd waar je aan wil blijven krabben. We ronden af: ‘Reflektor’ bleek, zoals te voorspellen viel, al in zijn eerste levensjaar een bisnummer voor de eeuwigheid. We staken de zin ‘If this is heaven / I need something more’op zak, en voelden nog hoe tweede bis ‘Neighborhood #3 (Power Out)’ daarna de tijd op driekwart van haar snelheid deed draaien. Snel naar huis voor alles opnieuw in het ritme tikt. . Zoek meer artikels over: arcade fire, win butler, concertreview, the reflektors, de hallen van schaarbeek, jeremy gara, régine chassagne, richard reed parry