The Alexander Skip Spence Memorial Concert

The Alexander Skip Spence Memorial Concert Posted on September 27, 2013 by auweia The Skip Spence memorial Concert, April 30, 1999 Skip Spence was a founding member of The Jefferson Airplane and Moby Grape skip_spence_memorial_tribute This semi-public memorial concert took place at Brookdale Lodge, near Felton in Santa Cruz county and was recorded off the soundboard by four people, three of them digitally and one of them, myself, on cassette. The show was all day, more than 8 hours so nobody recorded all of it, and nobody recorded everything at the same time either, so some tapes have parts that other tapes do not Presented for the first time since the concert in 1999, two of the source tapes, one digital copy and one cassette copy transferred at 24/96khz. Much of it overlaps but a good hour of it contains audio the other tape doesn’t have. You’ll have to listen to the whole thing and figure it what’s missing. The digital copy has already been posted at 24 hour deja vu and is one reason why this post is being made, to make it more complete. It’s been 14 years now and the tape still sounds good, but the analog photos are fading as you can see. It’s time to post it before it gets any worse First the digital copy, recorded originally on minidisc or dat part 1 http://www48.zippyshare.com/v/49364501/file.html part 2 http://www48.zippyshare.com/v/88842784/file.html part 3 http://www64.zippyshare.com/v/97064998/file.html the cassette copy part 1 http://www27.zippyshare.com/v/79675695/file.html part 2 http://www24.zippyshare.com/v/72173313/file.html part 3 http://www42.zippyshare.com/v/26248502/file.html All of the remaining musicians of Moby Grape attended this show, Peter Lewis, Bob Mosley, Jerry Miller and Don Stevenson left to right, Peter Lewis, David LaFlamme of It’s a Beautiful Day and Tiran Porter of the Doobie Brothers skip.spence.memorial.4.30.1999_8 Jerry Miller and Bob Mosley at left skip.spence.memorial.4.30.1999_9 Jerry Miller, John Pappenfort and Bob Mosely skip.spence.memorial.4.30.1999_3 skip.spence.memorial.4.30.1999_6 Bob Mosley and Jerry Miller skip.spence.memorial.4.30.1999_18 skip.spence.memorial.4.30.1999_17 skip.spence.memorial.4.30.1999_15 skip.spence.memorial.4.30.1999_13 Spencer Dryden, drummer for the Jefferson Airplane sitting at left on bricks skip.spence.memorial.4.30.1999_11 skip.spence.memorial.4.30.1999_10 Herbie Herbet, former manager of Journey in overalls at right, helped fund the court case in which Moby Grape got their musical and name rights back a few years ago skip.spence.memorial.4.30.1999_1 alexander skip spence - oar Categories: It Crawled From The Vault, music

Jerry Miller

The Jerry Miller-Terry Haggerty Band with special guest, Jorma!

The Jerry Miller-Terry Haggerty Band will perform in the Fur Peace Station Concert Hall as a special Psylodelic Gallery Event. Jerry Miller was a member of the 1960's super-group, Moby Grape. Miller was lead guitarist, singer and songwriter for the group and penned their biggest song, "8:05". Terry Haggerty was the lead guitarist for the San Fransisco psychedelic band, The Sons of Champlin. Together, these two great guitarist, create a Psychedelic fusion of Jazz, Rock and Blues rooted in the 60's style of musical expression and improvisation. The group almost exclusively performs on the west-coast and this is a RARE performance! During the day of this concert the Fur Peace Ranch and the Psylodelic Gallery will be open from 10:00 AM till 6:00 PM to tour and explore. The Psylodelic Gallery will be featuring an exhibit of art by legendary 60's poster artist, Wes Wilson. Wes will be here at the Fur Peace on that day for an artist's reception between 4:00 PM and 6:00 PM. The artist's reception, gallery showing and tours of the Ranch are open to the public and although there is no fee, donations are gratefully accepted. The concert will start around 8:00 pm. Tickets $30 Advance; $35 at Gate ALL TICKETS ARE HELD AT WILL CALL (at the gate). WE WILL NOT MAIL TICKETS.

Loudon's birthday: 67. On Twitter, use the #LW3Bday

Hi With reference to the message of Jah we'll send you our tweet for Loudon: P. ‏@munsterm 1h "Happy birthday Loudon Happy birthday birthday boy. Sorry, we can't be there on your birthday birthday boy". The Odijk Connection #LW3Bday Retweeted 1 time The tweet is based on London's song: "Five years old" from the CD "Career Moves" from Loudon Wainwright. Feel free to pass this message to any of your Loudon friends who may be interested. Please send us a copy. Thank you. Kind regards, Piet & Ali The Odijk Connection ----- Forwarded Message ----- From: Kelly & J To: Loudon@yahoogroups.com Sent: Wednesday, September 4, 2013 2:42 PM Subject: [Loudon] Happy 67 Hola, Tomorrow is Loudon's birthday. If you're on Twitter, use the #LW3Bday hash tag. I'm gonna throw out some favorite lyrics throughout the day. Would be good to have you all enter the conversation. Many thanks, Jay

David Byrne & St. Vincent @ Bozar: Een geforceerde bedoening

David Byrne & St. Vincent @ Bozar: Een geforceerde bedoening zondag 25 augustus 2013 om 13u32 DA GIG: David Byrne & St. Vincent in Bozar, Brussel op 24/8. IN EEN ZIN: Op papier zag dit concert er veelbelovend uit, maar de maximalistische aanpak leidde vooral tot geforceerde uniformiteit, overwoekerde te vaak de melodieën en haalde de zuurstof uit de songs. HOOGTEPUNTEN: ‘Optimist’, ‘Cheerleader’, ‘’Outside of Space and Time’, ‘Cruel’. DIEPTEPUNT: ‘Lazy’, normaal gezien een aanstekelijk dansnummer, dat zich in Brussel op lemen voeten voortbewoog. BESTE QUOTE, naar aanleiding van ‘Lazy’: St. Vincent: “Zei je net niet dat dit een hitje is geweest in Groot-Brittannië?” Byrne: “O, het stond zelfs nummer één in Damascus. En kijk wat het teweeg heeft gebracht.” Een gewezen Talking Head, een artrocksirene en een tienkoppige band die haast volledig uit koperblazers bestaat: het is geen voor de hand liggende combinatie. Het concert van David Byrne en St. Vincent, ter promotie van hun jongste cd ‘Love This Giant’, was dan ook geen onverdeeld succes. Als het optreden van het duo in Bozar al één ding bewees, dan was het wel dat één plus één niet altijd gelijk is aan twee. Begrijp ons niet verkeerd: wij hebben het grootste respect voor David Byrne, de 61-jarige New Yorker die de wereld in de voorbije 35 jaar al heel veel baanbrekende muziek heeft geschonken en met zijn Luaka Bop-label velen de oren heeft geopend voor klanken en ritmen uit zowat alle werelddelen. Het siert hem bovendien dat hij voortdurend naar nieuwe artistieke uitdagingen op zoek gaat en het vertikt altijd hetzelfde kunstje te herhalen. Alleen waren de platen die hij uitbracht sinds het uit 2004 daterende ‘Grown Backwards’ niet bepaald hoogtepunten uit zijn oeuvre. Het sterkt ons vermoeden dat hij het dezer dagen misschien net iets te ver gaat zoeken. Ook over de Texaanse Annie Clark, beter bekend als St. Vincent, hoort u van ons doorgaans geen onvertogen woord. De beslagen avant-popzangeres en -gitariste was ooit lid van The Polyphonic Spree, werkte samen met Glenn Branca en Sufjan Stevens en bracht sinds 2007 drie uitstekende langspelers uit met songs vol onverwachte wendingen en grillige contrasten. Byrne en de 31 jaar jongere Clark ontmoetten elkaar tijdens een aidsbenefiet, wisselden twee jaar digitale bestanden uit en kwamen zo tot de twaalf songs die uiteindelijk hun bestemming vonden op het vorig jaar verschenen ‘Love This Giant’. Ook het soulrevivalcollectief The Dap Kings en de afrobeatband Antibalas waren op dat werkstuk te te horen. Potsierlijk In Brussel waren die laatste twee er niet bij. Wel liet het duo zich assisteren door een big band, waarin, naast een drummer en een toetsenspeler, niet minder dan acht toeters figureerden. St. Vincent –geblondeerd, donker minijurkje, stiletto’s– speelde het hele optreden lang elektrische gitaar en schrok er niet voor terug daarbij regelmatig buiten de lijntjes te kleuren. Byrne –zilveren haardos, wit hemd en dito pantalon met zwarte bretels– beroerde slechts af en toe de snaren, zodat hij vaak een beetje doelloos rondstruinde op het podium. Goed, tijdens het stuiterende ‘I am Ape’ demonstreerde hij zijn vaardigheden als tapdanser, en in ‘This Must Be The Place’ probeerde hij enkele tai chi-oefeningen uit. Geen wonder dat we in ons notitieboekje achteraf meer dan eens het woord ‘potsierlijk’ aantroffen. Het materiaal uit ‘Love This Giant’ was goed voor zowat de helft van de setlist. Alleen bevat die cd zeker niet de meest catchy nummers die Byrne en Clark al uit hun pen hebben geknepen. Ons leek het veeleer een poging van het duo om na te gaan hoeveel vierkanten er zoal in een cirkel passen. Voorts zijn we de mening toegedaan dat de stemmen van beide artiesten onderling zo verschillend zijn dat ze zich moeilijk laten combineren. Aanvankelijk zorgden de trompetten, saxen, hoorns, trombones en de sousafoon nog voor een imposante sound: de ene keer funky (‘Weekend in the Dust’), de andere keer herinnerend aan een klassiek georiënteerde blaaskapel (‘The Forest Awakes’) of een begrafenisstoet uit New Orleans (‘Outside of Space and Time’). De brassband bracht swing in ‘Like Humans Do’ en droeg bij tot een aanstekelijke latin vibe in ‘The One Who Broke Your Heart’. Alleen begingen David Byrne en St. Vincent, die tijdens de set ook regelmatig putten uit hun respectieve soloplaten, de grote fout ál hun nummers per se in dat koperen keurslijf te willen dwingen en waren de songs met die uniforme verpakking niet altijd gebaat. Dat viel vooral op tijdens ‘Lazy’, een restant van Byrnes samenwerking met X-Press 2, en St. Vincents ‘Marrow’. Kniezwengels Dat bekende liedjes van nieuwe arrangementen werden voorzien, vonden we geen probleem. Niets zo leuk als tijdens een concert verrast te worden. Alleen droeg die maximalistische aanpak niets wezenlijks bij en leidde hij nooit tot een verbetering van de originelen. Tot overmaat van ramp haalde hij het reliëf uit de set. Het is niet omdat je over acht blazers beschikt, dat je ze met alle geweld iedere melodie moet laten overwoekeren. Daarnaast dienden David Byrne en St. Vincent alle zeilen bij te zetten om niet door het geweld van hun blazerskorps te worden weggeblazen, wat hun vocale prestaties niet ten goede kwam. Zo werd ‘Northern Lights’, ondanks de spectaculaire thereminsolo, een even chaotisch als ondoordringbaar zootje. Ook konden we ons niet van de indruk ontdoen dat de vier Talking Heads-hits op de setlist vooral dienden om de boel een beetje verteerbaarder te maken. Dat lukte maar half, want ‘Wild Wild Life’ of ‘Burning Down the house’ waren dit keer geen hoogtepunten. Al bij al kwamen de songs van St. Vincent (‘Optimist’, het poppy ‘Cheerleader’, het veerkrachtige ‘Cruel’) nog het best uit de verf. Het optreden had, met zijn strak geregisseerde choreografietjes en kitscherige danspasjes, overigens een hoog Broadwaygehalte. De keurig ingestudeerde kniezwengels en robotachtige armbewegingen stonden elke spontane interactie in de weg, zodat de show meer weg had van, godbetert, een musical dan van een echt concert. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat de toeschouwers in Bozar, die Byrne & Co al geestdriftig toejuichten nog voor er één noot was gespeeld, de groep na afloop op een staande ovatie trakteerden en dat er, tijdens de bissen, tussen de pluchen zitjes zelfs werd gedanst. Zelf werden we van het gebeuren echter warm noch koud. Dat de avond eindigde met ‘Road to Nowhere’ sprak, wat ons betreft, boekdelen. We kunnen dus alleen maar hopen dat onze favoriete Talking Head dra zijn kompas terugvindt. Dirk Steenhaut DE SETLIST: Who / Weekend in the Dust / Save Me From What I Want / Strange Overtones / I Am an Ape / Marrow / This Must Be The Place (Naive Melody) / The Forest Awakes / Optimist / Like Humans Do / Lightning / Wild Wild Life / Cheerleader / Lazy / I Should Watch TV / Northern Lights / The One Who Broke Your Heart / Outside of Space and Time // Cruel / Burning Down the House // The Party / Road to Nowhere. http://focus.knack.be/entertainment/muziek/concertverslagen/david-byrne-st-vincent-bozar-een-geforceerde-bedoening/article-4000382325541.htm