concertverslag: Beth Hart en Joe Bonamassa

http://www.muziek.nl/index.php?option=com_k2&view=item&id=22181 concertverslag: Beth Hart en Joe Bonamassa Geschreven door Sebastiaan Quekel concertverslag: Beth Hart en Joe Bonamassa "I'm like a fish out of water", zingt Beth Hart in swingnummer Can't Let You Go van countryrocker Randy Weeks. Niet veel later ligt ze in Carré op haar rug te spartelen als een stervende vis die naar water hunkert. Slechts één van de vele momenten waarin de Amerikaanse powerdiva laat zien dat ze een publiek vermaken kan. Samen met dé gitaargod van de 21e eeuw, Joe Bonamassa, de man die 'haar leven drastisch veranderde', staat ze in een bijna uitverkocht Carré om hun tweede duetalbum Seesaw te promoten. Nog niet eens twee jaar na het eerste gezamenlijke album zijn de twee boezemvrienden opnieuw samen te horen op een elpee die uit covers bestaat. Liedjes die vaak wel zeventig jaar oud zijn, zoals afsluiter Strange Fruit van Billie Holiday uit 1939. Een song die een treurig slotakkoord vormt van Seesaw, dat verder uitbundig en fleurig klinkt met blazers en toetsen, zoals Nutbush City Limits (Tina Turner) en Them There Eyes (Louis Armstrong). Die laatste refereert dankzij het indrukwekkende vibrato van Hart naar de hoogtijdagen van wijlen Amy Winehouse. Waar debuutplaat Don't Explain meer ingetogen was, zijn voor Seesaw juist overwegend opgewekte en levendige tracks gekozen. Dat zorgt voor een avond die aan de ene kant swingend en vrolijk is, en aan de andere kant calvinistisch en sober. De rolverdeling is in ieder geval duidelijk. Bonamassa blijft met zijn ingenieuze en vingervlug gitaarspel op de achtergrond, zodat alle aandacht naar Hart uit gaat. Met haar hoge rode hakken staat ze wonderbaarlijk geen seconde stil. Ze stuitert op en weer, schudt met haar lichaam alsof haar leven ervan af hangt en lijkt in sommige nummers ook écht gefrustreerd en boos. Onophoudelijk speelt ze met de camera (de show betreft een officiële concertregistratie) en springt ze het publiek in. Leuk detail: vanwege haar strakke zwarte jurk moet een beveiliger haar telkens helpen het podium op te krijgen. Alle blikken zijn op haar gericht, terwijl Bonamassa een meter achter haar de ene weerzinwekkende solo na de ander uit zijn gitaar perst. Zijn spel krijgt in tegenstelling tot zijn soloshows niet de overhand, maar toch krijgt hij de mondjes in Carré wagenwijd open. Het publiek wil overduidelijk meer Bonamassa. "Kom eens naar voren!", wordt er ergens geroepen. Gelukkig heeft dit geen gevolgen voor de muziek. Daar valt niets op aan te merken. De drie dansende trompettisten aan de rechterkant voegen met hun schetterende en funky blazers wat extra's toe aan de muziek. Het publiek - voornamelijk bestaande uit ouderen - herkent vrijwel iedere track, maar hoort wel dat het muzikale duo er een eigen draai aan geeft. Met Hart's rauwe stemtrillingen en Bonamassa's geraffineerde gitaarlijnen blazen ze de songs met succes nieuw leven in. "He changed my life. He is so freakin' good", aldus Hart over de bluesgitarist, die hierna zijn momentje krijgt om ook vocaal te laten zien wat-ie kan. In Someday After A While van Eric Clapton wisselt hij hoge, subtiele gitaarnoten - waarin iedere kuch of grinnik er in de heerlijk stille zaal tussenuit springt – af met snelle, zware grooves. De uiterst productieve gitaarheld zorgt voor een staande ovatie en verdient eigenlijk meer solotijd dan in dat ene nummertje. Goed dat hij hierna uit zijn schaduw stapt. In covers als If I Tell You I Love You (Blood, Sweat & Tears) en Miss Lady (Buddy Miles) zien we hem alsof-ie weer alleen in de Heineken Music Hall staat. Met I'd Rather Go Blind van Etta James kent de show een zinderende afsluiter, opgesierd met een fantastische solo van Bonamassa. Carré moet er een aantal minuten op wachten, maar dan kruipt het kippenvel ook bij velen over het lichaam. Al met al een bijzondere avond in Amsterdam. Luisteren naar jaren muziekgeschiedenis, volbracht door specialisten die hun vak tot in de puntjes beheersen. Volbracht door muzikanten die in de toekomst saampjes nog regelmatig zullen terugkomen om het werk van hun voorbeelden te spelen. Bekijk een fragment van de show onder deze recensie. Beth Hart en Joe Bonamassa: zaterdagavond 29 juni, Carré Amsterdam