http://oor.nl/#reviews/concerts/2261/savages_raast_door_de_melkweg Savages raast door de Melkweg 16 Mei 2013 Deel op Hyves Deel op Facebook Deel op Twitter Print artikel Het is bijzonder druk op de gang na afloop van het concert van Savages in de Melkweg: mensen verdringen zich om op de foto te gaan met Queens Of The Stone Age-frontman Josh Homme, die na afloop van de opnames van De Wereld Draait Door zijn Matador-labelgenootjes wel even in actie wilde zien. In datzelfde TV-programma maakten de dames van Savages begin november op furieuze wijze hun debuut op de Nederlandse televisie. En hoe: in anderhalf minuut verbleekte niet alleen het gezicht van Prem Radhakishun, maar bevestigde de band vooral wat we eerder op Vlieland tijdens Great Wide Open concludeerden: deze dames doen niet aan concessies. Er hangen briefjes in de zaal: of je je telefoon vooral op stil wil zetten, zodat iedereen volledig op kan gaan in de muziek. Alles draait om beleving en daar houden de dames, hoe wild ze ook zijn, van begin tot eind controle over. Het begint al met het voorprogramma Johnny Hostile, wederhelft van zangeres Jehnny Beth, die samen als John & Jehn reeds een band vormden waar ook gitariste Gemma Thompson deel van uitmaakte. Beide spelen vanavond een nummer mee. Als Hostile klaar is, de feedback doorloopt en het zaallicht uit blijft, groeit gestaag de spanning. Jongeren vooraan worden onrustig, oudere doemdenkers die ruim dertig jaar geleden inspiratiebron Siouxsie And The Banshees nog hebben meegemaakt beginnen te mompelen. Opener Shut Up zet gelijk de toon. Het eerste wat opvalt is de voortreffelijk strakke ritmesectie. Drumster Fay Milton mept alsof ze persoonlijk de troepen het slagveld op moet leiden. Bassiste Ayse Hassan werkt ondertussen het ene na het andere killerbasloopje eruit. Samen vormen ze een nietsontziende oorlogsmachine. City's Full en I Am Here maken Savages onontkoombaar. Beth ondertussen, smacht, kreunt en krijst vanuit een oergevoel en is ijzingwekkend. Het is ook nu weer eng hoe zeer ze de verloren tweelingzuster van Ian Curtis zou kunnen zijn. 'Ian Curtis on heels' is op haar best tijdens She Will. Om haar repeterende woorden kracht bij te zetten balt ze de vuist en maakt ze op het ritme van de muziek krachtig slaande bewegingen. Als er een tafel stond dan had ze hem volledig aan puin geslagen. Is er dan nog ruimte om te ademen? Ja even, als Savages halverwege de avond het tempo ietwat terugschroeft. Waiting For A Sign biedt ruimte aan Thompson om te soleren en ze blijkt daarmee onbedoeld de zwakke schakel van het kwartet. Maar dan begint het: een lange alles vernietigende finale, ingezet met nieuw nummer My Condition, waarbij gaandeweg het tempo wordt opgeschroefd en de wereld uiteen lijkt te knallen met een woeste oerkrijs van Beth. En dat is precies waar de kracht van Savages in schuilt: zolang het tempo hoog ligt gaat het goed. Met No Face, Hit Me, Husbands en Fuckers blijft het tempo moordend. Eindelijk ontwaakt ook het publiek. De moshpit is daar, en hup, er vliegt ook al iemand over de hoofden. Het mooiste moet echter nog komen: geen toegift. Klaar is klaar. Punt gemaakt. 'Don't let the fuckers get you down'. Door Peter Dijkstra / Fotografie: Sanne Glasbergen Gezien: 15 mei 2013, Melkweg, Amsterdam