De stem wil nog wel, maar kan niet meer, de duizelingwekkende hoogtes uit het verleden worden niet meer gehaald, al blijft ze het moedig proberen. Die kwetsbaarheid werkt ontwapenend: even zien we niet de majestueuze countrykoningin, maar een vrouw die oog in oog staat met haar ouderdom en sterfelijkheid.
Back When We Were Beautiful volgt even later, een nummer over een bejaarde weduwe, die terugblikt op de tijd dat ze nog vol in het leven stond en de nacht kapot danste.
Het is een avond van herinneren en herdenken, en van het vieren van vriendschap. Naast Kate McGarrigle worden ook Susanna Clark (I'll Be Your San Antonio Rose), Townes van Zandt (If I Needed You, Pancho & Lefty) en natuurlijk Gram Parsons herdacht. De gedoemde zanger liet Emmylou begin jaren zeventig als eerste schitteren, maar stierf voordat het smartelijke meesterwerk Grievous Angel verscheen.
Harris en Crowell openen fraai met Return Of The Grievous Angel, later volgen Luxury Liner, de Flying Burrito Brothers-klassiekers Wheels (een nummer dat Harris altijd speelt), Sin City en Love Hurts, het ultieme liefdesduet uit de countrymuziek, helaas wat rommelig uitgevoerd. Van sommige dingen moet je gewoon afblijven.
In de tweede set komen de nieuwe oude liedjes van Old Yellow Moon voorbij, wordt het volume een tandje opgevoerd en toont Crowell zich op het podium gelukkig een spannender zanger dan op die recent verschenen duettenplaat.
Tussen de bedrijven door betuigt Harris meermaals de liefde voor ons land. Omdat wij, anders dan haar landgenoten, écht naar de muziek luisteren, naar de teksten en de boodschap.
Ook weet ze zich nog te herinneren dat ze in '73/'74 is verkozen tot de nummer dertien van populairste zangeressen in Nederland, nog voordat ze een album uit had. Voor het gemak vergeet ze dan even haar geflopte debuut Gliding Bird.
Na zo'n twee uur gespeeld te hebben, wordt in stijl afgesloten met One Of These Days, een hommage aan de onlangs op 81-jarige leeftijd gestorven grootheid George Jones, de man met wie Emmylou zo schitterend Here We Are zong.
Eenmaal buiten op het parkeerterrein, onder het schijnsel van de oude maan, verlaat een taxibus met bejaarde fans het terrein. In hun gedachten rijden ze terug in de tijd, naar vroeger, toen alles nog mooi was.
Emmylou Harris & Rodney Crowell: zaterdagavond 18 mei, Tivoli Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht
dinsdag 21 mei 2013
concertverslag: Emmylou Harris & Rodney Crowell
concertverslag: Emmylou Harris & Rodney Crowell
Geschreven door Joris Heynen
concertverslag: Emmylou Harris & Rodney Crowell
Het is het meest intieme moment van de avond: de ode die Emmylou Harris ('47) brengt aan haar in 2010 gestorven vriendin Kate McGarrigle, My Darling Kate. Alleen op een kruk op het brede podium van de 'Rode doos', uitkijkend over een zee van grijze koppen.
De stem wil nog wel, maar kan niet meer, de duizelingwekkende hoogtes uit het verleden worden niet meer gehaald, al blijft ze het moedig proberen. Die kwetsbaarheid werkt ontwapenend: even zien we niet de majestueuze countrykoningin, maar een vrouw die oog in oog staat met haar ouderdom en sterfelijkheid.
Back When We Were Beautiful volgt even later, een nummer over een bejaarde weduwe, die terugblikt op de tijd dat ze nog vol in het leven stond en de nacht kapot danste.
Het is een avond van herinneren en herdenken, en van het vieren van vriendschap. Naast Kate McGarrigle worden ook Susanna Clark (I'll Be Your San Antonio Rose), Townes van Zandt (If I Needed You, Pancho & Lefty) en natuurlijk Gram Parsons herdacht. De gedoemde zanger liet Emmylou begin jaren zeventig als eerste schitteren, maar stierf voordat het smartelijke meesterwerk Grievous Angel verscheen.
Harris en Crowell openen fraai met Return Of The Grievous Angel, later volgen Luxury Liner, de Flying Burrito Brothers-klassiekers Wheels (een nummer dat Harris altijd speelt), Sin City en Love Hurts, het ultieme liefdesduet uit de countrymuziek, helaas wat rommelig uitgevoerd. Van sommige dingen moet je gewoon afblijven.
In de tweede set komen de nieuwe oude liedjes van Old Yellow Moon voorbij, wordt het volume een tandje opgevoerd en toont Crowell zich op het podium gelukkig een spannender zanger dan op die recent verschenen duettenplaat.
Tussen de bedrijven door betuigt Harris meermaals de liefde voor ons land. Omdat wij, anders dan haar landgenoten, écht naar de muziek luisteren, naar de teksten en de boodschap.
Ook weet ze zich nog te herinneren dat ze in '73/'74 is verkozen tot de nummer dertien van populairste zangeressen in Nederland, nog voordat ze een album uit had. Voor het gemak vergeet ze dan even haar geflopte debuut Gliding Bird.
Na zo'n twee uur gespeeld te hebben, wordt in stijl afgesloten met One Of These Days, een hommage aan de onlangs op 81-jarige leeftijd gestorven grootheid George Jones, de man met wie Emmylou zo schitterend Here We Are zong.
Eenmaal buiten op het parkeerterrein, onder het schijnsel van de oude maan, verlaat een taxibus met bejaarde fans het terrein. In hun gedachten rijden ze terug in de tijd, naar vroeger, toen alles nog mooi was.
Emmylou Harris & Rodney Crowell: zaterdagavond 18 mei, Tivoli Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht
De stem wil nog wel, maar kan niet meer, de duizelingwekkende hoogtes uit het verleden worden niet meer gehaald, al blijft ze het moedig proberen. Die kwetsbaarheid werkt ontwapenend: even zien we niet de majestueuze countrykoningin, maar een vrouw die oog in oog staat met haar ouderdom en sterfelijkheid.
Back When We Were Beautiful volgt even later, een nummer over een bejaarde weduwe, die terugblikt op de tijd dat ze nog vol in het leven stond en de nacht kapot danste.
Het is een avond van herinneren en herdenken, en van het vieren van vriendschap. Naast Kate McGarrigle worden ook Susanna Clark (I'll Be Your San Antonio Rose), Townes van Zandt (If I Needed You, Pancho & Lefty) en natuurlijk Gram Parsons herdacht. De gedoemde zanger liet Emmylou begin jaren zeventig als eerste schitteren, maar stierf voordat het smartelijke meesterwerk Grievous Angel verscheen.
Harris en Crowell openen fraai met Return Of The Grievous Angel, later volgen Luxury Liner, de Flying Burrito Brothers-klassiekers Wheels (een nummer dat Harris altijd speelt), Sin City en Love Hurts, het ultieme liefdesduet uit de countrymuziek, helaas wat rommelig uitgevoerd. Van sommige dingen moet je gewoon afblijven.
In de tweede set komen de nieuwe oude liedjes van Old Yellow Moon voorbij, wordt het volume een tandje opgevoerd en toont Crowell zich op het podium gelukkig een spannender zanger dan op die recent verschenen duettenplaat.
Tussen de bedrijven door betuigt Harris meermaals de liefde voor ons land. Omdat wij, anders dan haar landgenoten, écht naar de muziek luisteren, naar de teksten en de boodschap.
Ook weet ze zich nog te herinneren dat ze in '73/'74 is verkozen tot de nummer dertien van populairste zangeressen in Nederland, nog voordat ze een album uit had. Voor het gemak vergeet ze dan even haar geflopte debuut Gliding Bird.
Na zo'n twee uur gespeeld te hebben, wordt in stijl afgesloten met One Of These Days, een hommage aan de onlangs op 81-jarige leeftijd gestorven grootheid George Jones, de man met wie Emmylou zo schitterend Here We Are zong.
Eenmaal buiten op het parkeerterrein, onder het schijnsel van de oude maan, verlaat een taxibus met bejaarde fans het terrein. In hun gedachten rijden ze terug in de tijd, naar vroeger, toen alles nog mooi was.
Emmylou Harris & Rodney Crowell: zaterdagavond 18 mei, Tivoli Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten