Alle liedjes zijn van goud bij Mumford & Sons

31 Maart 2013 Wie had ooit kunnen voorspellen dat we tegenwoordig met z’n allen hard zouden gaan op indiefolk? Er ligt zelfs een heuse verzamel-cd met de titel Folk You! in de winkels, vol bandjes die meeliften op het succes van Mumford & Sons, die zich anno 2013 tot De Groten Der Aarde kunnen rekenen en vanavond voor een tot de nok toe gevulde Ziggo Dome mogen aantreden. Niet gek voor het voormalige begeleidingsbandje van Laura Marling. Het gigantische doek dat voor het podium hangt valt naar beneden als de eerste tonen van Babel, de titeltrack van het jongste album, worden ingezet. Het is een typische Mumford-knaller: een nummer dat rustig begint en gaandeweg uitbarst in een meeslepend, groots anthem (aangezwengeld door frontman Marcus Mumfords kickdrum): hand op het hart, vuist in de lucht. Dat soort werk. De Britten zijn heer en meester in dergelijke songs die hoop, bevrijding, troost of een combinatie van die drie dingen op heroïsche wijze op het publiek afvuren. En daar wringt het hem nou ook net een beetje: die zure recensenten waren heus niet allemaal met het verkeerde been uit bed gestapt toen ze het nieuwe album van kritiek voorzagen. De songs van Sigh No More (2009) en Babel (september 2012) zijn totaal inwisselbaar. Stuk voor stuk. Da’s op zich niet zo’n probleem want al die liedjes zijn van goud. Maar toch: het lijkt een beetje op een trucje. Bij zo’n Grote Band-status hoort natuurlijk ook een imponerende lichtshow. Aan het plafond van de Ziggo Dome hangen dan ook honderden lampjes en achter de band tellen we er nog een stuk of duizend. Maar een lichtshow mag het eigenlijk niet heten. De lichtjes zorgen echter hooguit voor wat meer sfeer en het vuurwerk wordt door de heren zelf verzorgd. Dat blijkt kat in het bakkie, vooral als Little Lion Man, een van hun grootste hits, als tweede gespeeld wordt. Dat getuigt van lef, want het risico zit er natuurlijk in dat de aandacht van het publiek snel verlapt. Maar niets van dat alles: nagenoeg elke song wordt onthaald alsof het een megahit betreft van een band die na jaren afwezigheid is teruggekeerd. Wat dat betreft werkt die inwisselbaarheid van het materiaal dus niet alleen tegen ze. Daarbij: Mumford & Sons hebben natuurlijk ook een gunfactor van jewelste: de heren ogen als vieren boeren pummels die zich vorige week al hadden moeten scheren en vanmorgen wakker werden in de kleren die ze nu dragen. Daarbij tonen ze zich fans van ons land in de spaarzame momentjes dat er gecommuniceerd wordt met het publiek: Nederland was het eerste land waar de band voet aan de grond kreeg buiten Engeland en het was in de nabij gelegen Heineken Music Hall waar ze hun tot dan toe grootste show mochten spelen. ‘En op Pinkpop hebben we Bruce Springsteen voor het eerst ontmoet’, voegen ze er aan toe. De fans die de recente shows van de heren in de gaten hebben gehouden wisten wat ons te wachten stond: als de band na Dust Bowl Dance achter de coulissen verdwijnt, duiken de heren ook in de Ziggo Dome even later plotseling tussen het publiek op om daar Reminder te spelen. Hebben we al gezegd dat ze zo sympathiek zijn? De echte uitsmijter is overigens zeer memorabel: voorprogramma’s Half Moon Run en The Mystery Jets worden op het podium gehesen voor een cover van The Weight. Inderdaad van die ene band die óók als begeleidingsbandje van een singer-songwriter begon. Prachtshow. Door Yorick Buwalda / Fotografie: Victoria Jacob Gezien: 30 maart 2013, Ziggo Dome, Amsterdam