Vreemde avond met Lou Reed, de beruchtste chagrijn uit de rockgeschiedenis

Door: Menno Pot − 15/06/12, 14:44

© epa. Lou Reed in de HMH

vk recensie Typisch Lou Reed: je tournee een naam geven die een carrièreoverzicht doet vermoeden ('From VU to LULU': van The Velvet Underground tot Reeds samenwerking met Metallica van vorig jaar) en expliciet zeggen dat het een programma van 'favorites and hits' betreft, om vervolgens meer dan de helft van de avond te vullen met werk van LULU, de plaat die je goed lelijk of slecht lelijk kunt vinden, maar in elk geval niet mooi.

• Lou Reed in Heineken Music Hall

  • Oordeel van onze recensent
• 
  © anp.
• 
  © anp.
• 
  © anp.

De 70-jarige Reed mag dan onderhand wat stram lopen, voor een vilein knietje in het kruis van zijn publiek is hij nooit te beroerd.

En tóch was het een memorabel avondje in de bijna volle Amsterdamse Music Hall, waar stoelen stonden en de bars dicht bleven, alsof er fragiele akoestische folk op het programma stond.

Krokodil
In plaats daarvan kwam Reed binnen met Brandenburger Gate, met de gezellige openingszin 'I would cut my legs and tits off', waarna de band zich op het nummer wierp als een krokodil vanuit een rietkraag.

Het werkte, zoals wel meer LULU-stukken dankzij Reeds uitstekende, zes man sterke band meeslepender klonken dan de albumversies met Metallica, zelfs het uitgesproken Metallica-achtige The View.

Reed hopte van mooi naar lelijk, joeg zijn gehoor van genot naar ergernis en weer terug, alsof de Music Hall een vijver vol ijsschotsen was. Cremation en het epische Berlin-sluitstuk Sad Song? Prachtig, met die viool. Maar waarom dan weer die ergerlijk stotterende saxofoon in het bij The Velvet Underground zo lekker droge I'm Waiting For The Man?

Inspiratie
De LULU-nummers zijn geen nummers om van te houden, maar juist in die stukken zagen weer eens een echt geïnspireerde Lou Reed, die echt samenspeelde met zijn bandleden, opging in de muziek en vurig zong. Zo kon het gebeuren dat de vier lange LULU-stukken (samen bijna een uur) opwindender waren om live mee te maken dan die plichtmatige uitvoering van Walk On The Wild Side (1972) waar alle seks was uitgewrongen, of die intens verveelde toegift Sweet Jane (1970).

Wat we er ook allemaal over denken: Reed zelf was in zijn nopjes en noemde de namen van al zijn bandleden tot tweemaal toe.

'Dank aan onze geweldige crew, de jongens die het harde werk doen,' vervolgde hij. 'Dank jullie wel voor de ontvangst. We houden van jullie en we hopen snel weer voor jullie te spelen.'

Hij zei het echt, de beruchtste chagrijn uit de rockgeschiedenis. Het was een vreemde avond.

Lou Reed
Heineken Music Hall, Amsterdam
14 juni