Kathleen Edwards Melkweg 4 maart 2012

Kathleen Edwards

Kathleen Edwards verandert oude mannen in jongens.
04 maart 2012, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Eric van den Outenaar

Publicatiedatum: 07 maart 2012

"Wat een vrouw, hè?" Een man - wit-grijs haar, biertje in de hand - slaat een arm om de schouder van de man naast hem. Die zucht instemmend: "Ja, wat een vrouw."
Op het podium staat Kathleen Edwards, donkere, krullende haren, de mouwen van haar blouse opgestroopt. Het geluid uit haar versleten westerngitaar, die beklad is met handtekeningen en initialen, klinkt nog na in de volle zaal. Ze heeft zojuist haar openingsnummer gespeeld.
'Chameleon/Comedian' - terug te vinden op haar recent uitgebrachte album, Voyageur - gaat over iemand (zijzelf) die naar een artiest (haar ex) kijkt en achter de façade van zijn act een gevoelig persoon ziet. "I don't need a punchline…" De woorden blijven zich in je hoofd herhalen. "If you see me smile / It's not for a funny joke."
Dat de 33-jarige Canadese iets losmaakt met haar muziek en uitstraling is duidelijk. De twee gepensioneerde mannen hebben rode broeken en nette overhemden aan. Je zou denken dat hun leven zich voornamelijk op de Naardense golfbaan afspeelt, maar ze staan als extatische schooljongens te staren.
Edwards vervolgt met 'Empty Threat', het eerste nummer op haar nieuwe album. Voyageur is door Justin Vernon (Bon Iver) geproduceerd en heeft als thema het beëindigen van een liefdesrelatie en vervolgens weer aan een nieuwe beginnen. Inmiddels is Vernon overigens meer dan alleen haar producer.
In het nummer 'Goodnight, California' wisselt Edwards Wilco-achtig sologeweld af met ingetogen momenten. Tijdens 'Hockey Skates', afkomstig van debuutalbum Failer uit 2003, verlaat haar vijfkoppige begeleidingsband het podium. "Dit is echt haar mooiste", beweert een van de mannen.
Edwards weet je op te tillen met haar stem en ze gunt je een blik in haar wereld. Dat ze haar kaarten op tafel legt en zich niet verschuilt achter een pastiche van alternatief countrygejengel, maakt haar tot een uniek artiest. Edwards' muziek zit vol drama, maar wordt nooit pathetisch. Ze is oprecht, maar nooit eenduidig of rechtlijnig.
De andere man waagt zich - duidelijk door overmoed en alcohol ingegeven - ten overstaan van de hele zaal aan een flirt. Hij schreeuwt iets puberaals, waarop Edwards geagiteerd reageert. Ze is hier om een verhaal te vertellen, niet om een brallende 65-plusser in het gareel te houden. "But please, don't call me sir", zegt de man. "Okay, dude", is het antwoord van Edwards.
Foto uit het KindaMuzik archief.