Voor de zoveelste keer naar Wilco. Wat een band. Daar heb ik nog steeds nauwelijks woorden voor. Groots, meeslepend en onnavolgbaar.
AMSTERDAM - Maandag kreeg een stampvol Paradiso in Amsterdam een 27 songs tellende, tweeënhalf uur durende demonstratie van wat Wilco allemaal kan. Veel beter hebben we het niet gezien, dit jaar op de Nederlandse podia.
Van elk album een liedje
Van elk studioalbum kwam iets voorbij: één liedje van het debuut A.M. (1995), zes van het meesterwerk Yankee Hotel Foxtrot (2002), vijf van het in juni verschenen zevende album Wilco (The Album). Hoogtepunt van het concert was het door het publiek meegezongen nummer Jesus van Yankee Hotel Foxtrot.
Zo maakt elk Wilco-optreden inzichtelijk hoe veelzijdig de band is: pure americana, indierock met gitaarerupties die je van Sonic Youth zou verwachten, pure popliedjes die van George Harrison hadden kunnen zijn, soulvol gezongen songs als You Are My Face. En toch is het allemaal typisch Wilco.
Bezettingswijzigingen blijken verbeteringen
Van de bandbezetting die in 1995 debuteerde, zijn alleen Tweedy en bassist John Stirratt nog over, maar vrijwel elke bezettingswijziging is een verbetering geweest: Nels Cline (sinds 2004) is een formidabele gitarist en als je niet oppast, sta je zomaar een halfuur naar de functioneel virtuoze Glenn Kotche (sinds 2000) te kijken, één van de beste drummers in het rockcircuit.
Voor hen staat de wat gebogen gestalte van Jeff Tweedy (1967), een man die je op straat zo voorbij zou lopen, maar die beslist tot de grootste Amerikaanse rockmuzikanten van het decennium hoort. Jarenlang was hij kettingroker, maar in Paradiso bleek maar weer eens hoe spectaculair veel beter Tweedy is gaan zingen sinds hij in 2005 stopte met roken. Songs als het schitterende Impossible Germany en Side With The Seeds onderstreepten dat.
Wat een muzikantschap en wat een feest, zomaar op een maandag in november.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten