Het concert van de heren van Monsters of Folk hgeb ik op Crossing Border moeten missen. Stom. Maar onderstaan het concertverslag van hun optreden in Antwerpen. Ook Crossing Border.
een verschroeiende concertmarathon van de indie-supergroep Monsters of Folk.
Monsters of Folk speelden in Antwerpen zo'n drie uur. Met Jim James (My Morning Jacket), Conor Oberst (Bright Eyes), M. Ward en Will Johnson (Centro-matic). Een briljante drummer.
Geen kermis van ijdelheid of clash van de ego's trouwens, deze Monsters of Folk, al trad Conor Oberst, de meest ambitieuze van het stel, opmerkelijk vaak op het voorplan. Zo tekende hij voor een knap uitgebeend "Man Named Truth", maar ook voor pareltjes uit zijn solowerk. In "Cassadaga" vormde hij een mooi duet met M. Ward, terwijl "We Are Nowhere and It's Now" tegen een aanstekelijke mandolineriedel werd vastgeniet.
De heren waren strak in het pak gestoken - M. Ward liep er eigenlijk zelfs bij als de opgedirkte sukkel van het schoolbal - maar die gentleman"s approach stond nooit in de weg van een rondje brutale rock-"n-roll. Zo scheurden ranzige gitaren over "Say Please" en raasden de vingers van een solerende M. Ward meermaals tot bloedens toe over de snaren.
Recept voor een topconcert
Reken daarbij de wondermooie harmonieën van het gezelschap (in een rauw "Temazcal"), het heerlijk sentimentele gezinsgeluk van Jim James ("Look at You") en een stel romantische croonersongs ("Slow Down Jo", "Wonderful"), en je kreeg het recept voor een topconcert. En dan zouden we "The Sandman, The Brakeman and Me" nog bijna vergeten, in een versie die de studio-opnames met gemak naar de kroon stak.
Dheren van Monsters of Folk trakteerden op een rondje brutale rock-'n-roll.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten