Blue Highways 2008: beter dan verwacht

Ik heb genoten van Blue Highways 2008. Hoogtepunten waren Iris DeMent, Dyana Kurtz en Sam Baker & Walt Wilkins and The Mystiqueros. Ze speelden in de Grote Zaal. Ik heb alleen een deel van concert van Cardel Carson in de foyer gezien. Ze zingt mooi - dat wist ik overigens al voor Blue haighways 2007 - doch de entourage was bedroevend. Daarom alleen verslagen van de concerten in de Grote Zaal.

Iris DeMent is een Mevrouw met een uniek stemgeluid. Hard, doordringend en met een prachtige tembre. Ze begeleidt zich zelf op de piano en op gitaar.

Haar kleren deden me denken aan de "bevrijdende" leden van de sekte te Texas van de afgelopen week. Dan niet met alleen naturele kleuren maar nu met een licht gele jurk en bloemetjes. Met fletse laarzen. Een beedje vreemd eigenlijk wel.

Ze speelde desalniettemin erg mooi. In een van de liedjes "Cheapest Kind" schoot ze in tranen. Ze had 't voorspeld. Doch niet bij haarzelf, maar bij haar publiek. Een aantal had 't er ook zwaar mee. Mijn hoogtepunt van Blue Highways 2008.

Iris werd gevolgd door Sam Baker met een breed gezelschap: een dame en 4 heren. Een heer uit Denver was een van de solo gitaristen. En wat voor een. Werkelijk geweldig. 't Concert zelf was een verademing. Lekker hard. Met prachtige vocalen en heerlijk samenspel. Ik kende Sam Baker alleen van naam. Van zijn muziek had ik nauwelijks weet. Ik kende slechts een enkel nummer dat ik had gehoord. Tijdens het concert van Greg Brown hielden we 't voorgezien en scoorde ik snel zijn eerste CD " pretty World". Op de reis naar huis neem ik kennis van de eerste 4 nummers. Mijn eerste indruk is dat ze live beter zijn dan op de CD.

En dan nog Dyana Kurtz. Veel van gehoord, doch nooit eerde gezien. Wat een kanjer. Heerlijk hoe ze de personen op het podium om haar vingers windt. 't Afstellen van de apparatuur was voor iedereen een drama, behalve voor -- u raadt 't al -- Miss Kurtz. Het werd -- toen ze eindelijk tevreden was -- een prachtig concert. Aanwezig, prachtige zang en werkelijk fenomenaal begeleid. Een waar genot.

Sorry Diana Jones en Mary Gauthier. Beide mogen volgend jaar in de Grote Zaal.

Moby Grape

Een van mijn all time favorites is Moby Grape. Een groep die eigenlijk veel te kort heeft bestaan. Eigenlijk hebben ze maar 4 Lp's gemaakt. Hun Lp uit 1967 "Moby Grape" is hun absolute hoogtepunt met alleen maar juweeltjes.

De originele bezetting van The Grape bestond uit Jerry Miller, Peter Lewis, Skip Spence, Don Stevenson en Bob Mosley.

Voor een aantal van de mooiste songs verwijs ik naar you tube http://www.youtube.com/watch?v=vviAimAmY38&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=-r6eGG6Y-zs (aub zeer oude opnamen)

Alle leden van Moby Grape waren groots. Een van hen speelt nog in zijn eigen band The Jerry Miller Band en wordt beschouwd als een van de grootste gitaristen van de laatste 50 jaar.
http://www.youtube.com/watch?v=Jg2Nb7zlB4A&feature=related

CD - The Lear Rose van Loretta Lynn & Jack White

Een echte aanrader is de CD The Lear Rose van Loretta Lynn & Jack White. Deze CD die in 2004 is verschenen bevat vele juweeltjes van liedjes:
0 het rocknummers The Lear Rose & Portland, Oregon
0 het country liedjes Trouble on the Line & The family tree.

Loretta Lynn is in 1935 geboren en heeft bijna 50 CD's op haar naam staan. Een van haar bekendste songs is "Coal Miner's Daughter" uit 1971. Haar eerste CD - toen nog Langspeelplaat - dateert uit 1963.

JackWhite, de man achter o.a. The White Stripes en The Raconteurs werd in 1975 geboren.

Kijk voor een mooie versie van Portland, Oregon op You Tube. Search for Loretta Lynn & Jack White. (http://www.youtube.com/watch?v=XK5D8nWADTQ)

5-04-08 - James Taylor in de Heineken Music Hall

Prachtig na een moeizame start. Bijna alleen - James Taylor werd dan wel begeleid door een pianist, organist en wat al niet meer - op het toneel tegenover circa 2000 enthousiastelingen .

Velen al gedurende de hele carriere van James van tegen de 40 jaar. De man is net 60 geworden. Persoonlijk vond ik 't begin wat saai. Wel mooi gezonden - de man heeft nog steeds een stem die klinkt als een klok - maar allemaal wat vlakjes zonder echte spanning. En eigenlijk ook heel veel verhaal en eigenlijk weinig muziek.

Na een half uurtje werd 't anders en steeds mooier. Er werden beelden getoond die de liedjes body gaven en 't werd allemaal wat ruiger. Zeker toen James net voor de pauze de elektrische gitaar ter hand nam. 't Werd spannend en 't was genieten.

James speelt met het publiek en we genieten. Hoogtepunten waren er vele. Eigenlijk te veel op op te noemen. Toch een aantal: Carolina on my mind, You've got a friend en Fire and rain.

3-04-08 - The Eagles in Ahoy

Donderdag was 't zover. Wij naar 2e concert van The Eagles in Ahoy. Ik had geen hoge verwachtingen. Het laatste concert dat ik gezien had in - ik dacht 2001 - vond ik een aanfluiting. Ze maakten zich er met een jantje van Leiden van af.
Hoe anders was het afgelopen donderdag. Enthousiast, melancholisch, krachtig en lang.

Uiteindelijk denk ik dat ze ruim 2 uur op het podium hun kunnen hebben laten zien. Natuurlijk met hun bekende liedjes als Hotel California, One of these nights, Take it to the limit etc en een groot aantal nummers van de laatste CD "Long Road Out of Eden"
De heren Glenn Frey, Don Henley, Timothy B. Smid en Joe Walsch waren op dreef. En dan met name Glenn Frey.