The 100 Best Guitar Solos Ever

By uDiscover Team  

February 10, 2017

Everyone loves a guitar solo – whether it’s a driving riff, a display of technical mastery, or an instrumental passage that just seems to sum life up. The best guitar solos often make a song complete and, more often than not, transcend the track entirely.
Trouble is, there are so many to choose from: old and slick, newer and trickier. So, we’ve pulled together a list of candidates for the top 100 guitar solos, as unleashed by the world’s finest axe-wielding heroes. If you think you have any better ones, now is your chance to enter the debate…
100: David Bowie: ‘The Width Of A Circle’ (from The Man Who Sold The World, 1970)
99: Stephen Stills: ‘Go Back Home’ (from Stephen Stills, 1970)
98: Quicksilver Messenger Service: ‘Who Do You Love?’ (from Happy Trails, 1969)
97: Led Zeppelin: ‘Heartbreaker’ (From Led Zeppelin II, 1969)
96: Steely Dan: ‘King Of The World’ (from Countdown To Ecstasy, 1973)
95: Neil Young: ‘When You Dance I Can Really Love’ (from After The Gold Rush, 1970)
94: Rage Against The Machine: ‘Take The Power Back’ (from Rage Against The Machine, 1992)
93: The White Stripes: ‘Black Math’ (from Elephant, 2003)
92: Red Hot Chili Peppers: ‘Californication’ (from Californication, 2000)
91: The Rolling Stones: ‘Can’t You Hear Me Knocking?’ (from Sticky Fingers, 1971)
90: Supergrass: ‘Richard III’ (from In It For The Money, 1997)
89: Black Sabbath: ‘Iron Man’ (from Paranoid, 1971)
88: Steve Miller Band: ‘Kow Kow’ (from Brave New World, 1969)
87: Blue Cheer: ‘Parchment Farm’ (from Vincebus Eruptum, 1968)
86: Mick Jagger: ‘Memo From Turner’ (from Performance, 1970)
83: Jeff Beck Group: ‘I Ain’t Superstitious; (from Truth, 1968)
82: John Mayer: ‘Gravity’ (from Continuum, 2006)
81: George Harrison: ‘Awaiting On You All’ (from All Things Must Pass, 1970)
80: Moby Grape: ‘Omaha’ (from Moby Grape, 1967)
79: Jefferson Airplane: ‘Spare Chaynge’ (from After Bathing At Baxter’s, 1967)
78: The Beach Boys: ‘Steamboat’ (from Holland, 1973)
77: Love: ‘The Red Telephone’ (from Forever Changes, 1967)
76: ZZ Top: ‘La Grange’ (from Tres Hombres, 1973)
75: T-Bone Walker: ‘Call It Stormy Monday (But Tuesday Is Just As Bad)’ (single A-side, 1947)
74: Sam & Dave: ‘Soul Man’ (from Soul Men, 1967)
73: Grateful Dead: ‘Slipknot!’ (from Blues For Allah, 1975)
72: The Who: ‘I Can See For Miles’ (from The Who Sell Out, 1967)
71: Santana: ‘Just In Time To See The Sun’ (from Caravanserai, 1972)
70: The Butterfield Blues Band: ‘East-West’ (from East-West, 1966)
69: Fleetwood Mac: ‘Man Of The World’ (single A-side, 1969)
68: U2: ‘New Year’s Day’ (from War, 1983)
67: Mountain: ‘Nantucket Sleighride’ (from Nantucket Sleighride, 1971)
66: Status Quo: ‘Paper Plane’ (from Piledriver, 1972)
65: Dick Dale: ‘Let’s Go Trippin’ (from Surfer’s Choice, 1961)
64: Tom Petty And The Heartbreakers: ‘Breakdown’ (from Tom Petty And The Heartbreakers, 1977)
63: John Lee Hooker And Canned Heat: ‘Boogie Chillen No.2’ (from Hooker ’N Heat, 1971)
62: Canned Heat: ‘Going Up The Country’ (from Living The Blues, 1968)
61: Joe Walsh: ‘Rocky Mountain Way’ (from The Smoker You Drink, The Player You Get, 1973)
60: The Isley Brothers: ‘Summer Breeze’ (from Summer Breeze, 1972)
59: The Allman Brothers Band: ‘In Memory Of Elizabeth Reed’ (from At Fillmore East, 1971)
58: Queen: ‘Seven Seas Of Rhye’ (from Queen II, 1974)
57: Camel: ‘Ice’ (from I Can See Your House From Here, 1979)
56: The Kinks: ‘You Really Got Me’ (from Kinks, 1964)
55: Stevie Ray Vaughan: ‘Texas Flood’ (from Texas Flood, 1983)
54: The Strokes: ‘You Only Live Once’ (from Impressions Of Earth, 2006)
53: Kings Of Leon: ‘Molly’s Chambers’ (from Youth & Young Manhood, 2003)
52: Rage Against The Machine: ‘Guerilla Radio’ (from The Battle Of Los Angeles, 1999)
51: Jimi Hendrix: ‘Little Wing’ (from Axis: Bold As Love, 1967)
50: Deep Purple: ‘Highway Star’ (from Machine Head, 1972)
Fifty down, so here are the uDiscover top 50 best guitar solos...
49: The Yardbirds: ‘Heart Full Of Soul’ (single A-side, 1965)
48: The Rolling Stones: ‘Sway’ (from Sticky Fingers, 1971)
47: Fleetwood Mac: ‘Albatross’ (single A-side, 1968)
46: George Harrison: ‘What Is Life’ (from All Things Must Pass, 1970)
45: Quicksilver Messenger Service: ‘Calvary’ (from Happy Trails, 1969)
44: The Charlatans: ‘Alabama Bound’ (from The Charlatans, 1969)
43: The Beach Boys: ‘Do It Again’ (from 20/20, 1968)
42: The Beatles: ‘A Hard Day’s Night’ (from A Hard Day’s Night, 1964)
41: Small Faces: ‘Itchycoo Park’ (single A-side, 1967)
40: Bert Jansch: ‘Reynardine’ (from Rosemary Lane, 1972)
39: Willie Nelson: ‘Whiskey River’ (from Whiskey River, 1972)
38: Metallica: ‘Diosposable Heroes’ (from Master Of Puppets, 1986)
37: The Kinks: ‘Sunny Afternoon’ (from Face To Face, 1966)
36: Grateful Dead: ‘Unbroken Chain’ (from From The Mars Hotel, 1974)
35: Frank Zappa: ‘In-A-Gadda-Stravinsky’ (from Guitar, 1988)
34: Radiohead: ‘Paranoid Android’ (from OK Computer, 1997)
33: Michael Jackson: ‘Beat It’ (from Thriller, 1982)
32: Pearl Jam: ‘Even Flow’ (from Ten, 1985)
31: Blue Öyster Cult: ‘(Don’t Fear) The Reaper’ (from Agents Of Fortune, 1976)
30: The Doors: ‘Light My Fire’ (from The Doors, 1967)
29: Television: ‘Marquee Moon’ (from Marquee Moon, 1977)
28: The Allman Brothers Band: ‘Statesboro Blues’ (from At Fillmore East, 1971)
27: Queen: ‘Killer Queen’ (from Sheer Heart Attack, 1974)
26: The Beatles: ‘Taxman’ (from Revolver, 1966)
25: Deep Purple: ‘Smoke On The Water’ (from Machine Head, 1972)
24: Neil Young: ‘Southern Man’ (from After The Gold Rush, 1970)
23: Rory Gallagher: ‘Messin’ With The Kid’ (from Live In Europe, 1972)
22: Cream: ‘White Room’ (from Wheels Of Fire, 1968)
21: Pink Floyd: ‘Comfortably Numb’ (from The Wall, 1979)
20: Dire Straits: ‘Sultans Of Swing’ (from Dire Straits, 1978)
19: Van Halen: ‘Eruption’ (from Van Halen, 1978)
18: The Jimi Hendrix Experience: ‘Purple Haze’ (single A-side, 1967)
17: The Velvet Underground: ‘Sister Ray’ (from White Light/White Heat, 1968)
16: Free: ‘All Right Now’ (from Fire And Water, 1970)
15: Derek & The Dominos: ‘Layla’ (from Layla And Other Assorted Love Songs, 1970)
14: Temple Of The Dog: ‘Reach Down’ (from Temple Of The Dog, 1991)
13: Lynyrd Skynyrd: ‘Free Bird’ (from Pronounced Leh-Nerd Skin-Nerd, 1973)
12: Eagles: ‘Hotel California’ (from Hotel California, 1977)
11: Pink Floyd: ‘Shine On You Crazy Diamond’ (from Wish You Were Here, 1975)
We're finally here - here are our top 10 best guitar solos...
10: Nirvana: ‘Smells Like Teen Spirit’ (from Nevermind, 1991)
9: Cream: ‘Crossroads’ (from Wheels Of Fire, 1968)
8: The Rolling Stones: ‘Sympathy For The Devil’ (from Beggars Banquet, 1968)
7: The Who: ‘Won’t Get Fooled Again’ (from Who’s Next, 1971)
6: Prince: ‘Purple Rain’ (from Purple Rain, 1984)
5: Guns N’ Roses: ‘Sweet Child O’ Mine (from Appetite For Destruction, 1987)
4: The Jimi Hendrix Experience: ‘Voodoo Child (Slight Return)’ (from Electric Ladyland, 1968)
3: Led Zeppelin: ‘Stairway To Heaven’ (from Led Zeppelin IV, 1971)
2: Queen: ‘Bohemian Rhapsody’ from A Night At The Opera, 1975)
Drum roll... the uDiscover Best Guitar Solos no.1 is...
1: The Beatles: ‘While My Guitar Gently Weeps’ (from The Beatles, 1968)
For more classics to play air guitar to, follow the Rock Heroes playlist.
So, there is our list of the top 100 guitar solos. If you think you know some more, now is your chance to enter the debate. Write them in the comments below and see if you can change our minds!

Brian Wilson in Carré

Door Joep Wetzels

Gepubliceerd op: 4 juli 2017 om 13:51

Bij de verjaardag van een koninklijk album hoort een koninklijk theater. Gisteravond vierde Carré samen met Brian Wilson het vijftigjarig bestaan van diens meesterwerk Pet Sounds. Geflankeerd door een andere Beach Boy van het eerste uur, Al Jardine, werd Wilson ondersteund door een sterke formatie die erin slaagde de sound van de legendarische surfband ruim twee uur lang tot leven te wekken. Het is goed dat deze begeleidingsband er was, want van Wilson zelf kunnen we helaas niet meer hetzelfde verwachten als vijftig jaar geleden.

Even is het schrikken. De band is ongeveer een uur bezig, wanneer Brian Wilson tijdens een gitaarsolo van Blondie Chaplin langzaam opstaat van zijn pianokruk, naar het publiek zwaait en moeizaam wegloopt richting de coulissen. Moeten we het hiermee doen vanavond? Nee, gelukkig niet; na afloop van het nummer Sail On, Sailor kondigt de band een korte pauze aan tussen de eerste en de tweede set. Het aanwezige publiek heeft dan al kunnen genieten van een aantal Beach Boys-klassiekers, waaronder opener California Girls, I Get Around, Little Deuce Coupe en Don’t Worry Baby.
Aanvankelijk nemen Brian Wilson en Al Jardine voornamelijk de leadzang voor hun rekening. Waar het bij Wilson wat moeizaam verloopt – de articulatie en kracht van zijn stem zijn niet meer als voorheen, zijn bereik is minder groot en hier en daar klinkt het niet meer helemaal zuiver – heeft de stem van gitarist Jardine maar weinig aan kwaliteit ingeboet. Help Me, Rhonda wordt door hem met overtuiging gebracht en bevat een sax-solo die op de studioversie niet had misstaan. Saxofonist Paul von Mertens is één van de vele rasmuzikanten die in Carré op het podium staan; behalve verschillende saxofoons bespeelt hij tijdens de show dwarsfluit en mondharmonica. Ook Probyn Gregory is een multi-instrumentalist die gitaar, trombone, trompet en synthesizer met elkaar afwisselt.
Dat we met een sterke band te maken hebben, blijkt ook uit het feit dat bijna elk van de tien overige begeleidingsmuzikanten tevens de achtergrondzang voor zijn rekening neemt. En dat is smullen geblazen, zeker in de a capellastukken van Surfer Girl en het voortreffelijke In My Room. Met de ogen dicht zou je denken dat behalve Wilson en Jardine ook de andere drie oorspronkelijke Beach Boys op het podium staan. De prijs voor beste zanger gaat vanavond overigens naar Matthew Jardine (inderdaad, de zoon van), die in een aantal nummers de leadzang verzorgt. Hij heeft de stem van zijn vader geërfd, zo blijkt al snel. In o.a. Don’t Worry Baby laat hij horen over een groot stembereik te beschikken.
Muzikaal genie
Voor het showelement is Blondie Chaplin meegekomen naar Amsterdam. De Zuid-Afrikaan, die begin jaren ’70 kortstondig deel uitmaakte van The Beach Boys, lijkt af en toe een ongeleid projectiel: zingend, dansend, waggelend en wild zwaaiend met zijn tamboerijn ontlokt hij menig Carrébezoeker een glimlach. Chaplin toert al jarenlang met The Stones, van wie hij het performen lijkt te hebben geleerd. Na een paar nummers verdwijnt hij van het podium, om voor het eind van de eerste set terug te komen in een opvallend geel pak en met een nog opvallendere gouden gitaar. Zijn solo’s klinken af en toe iets te hard, maar het is een aardig einde van een eerste set waarin Brian Wilson naarmate de tijd verstrijkt steeds anoniemer aanwezig is. Het muzikale genie van weleer zit onbewogen achter zijn nauwelijks hoorbare piano, en het is de band die hem erdoorheen sleept, zo lijkt het. Het is de vraag of we meer mogen verwachten van de man die na zo veel psychische problemen jarenlang überhaupt niet op de planken stond.
In de tweede set, waarin Pet Sounds integraal wordt uitgevoerd, is Wilson wat meer aanwezig. Zoals gezegd kan hij het vocaal af en toe niet meer zo goed bolwerken, maar het is heerlijk om zijn karakteristieke stemgeluid in een aantal nummers te mogen horen. In de hoogte wordt Wilson ondersteund door Matthew Jardine, waardoor nummers als Wouldn’t It Be Nice en You Still Believe In Me heel acceptabel klinken en nog lang blijven nagonzen in mijn hoofd. In Don’t Talk (Put Your Head On My Shoulder) horen we weer dat de sleet erop zit: de articulatie gaat moeizaam en de melodie wordt niet meer zo mooi verzorgd als vroeger. God Only Knows komt uiteraard ook voorbij; het misschien wel mooiste nummer van The Beach Boys wordt onder luid gejuich door de zaal verwelkomd.
Voorzichtig lachje
En dan, aan het eind van de tweede set, zien we eindelijk een eerste voorzichtig lachje op het gelaat van Wilson. Het blijkt helaas de enige emotie te zijn waarop we vanavond mogen rekenen. De band komt na de integrale uitvoering van Pet Sounds terug met een toegift waarin een aantal klassiekers wordt gespeeld: Good Vibrations, Barbara Ann, Surfin’ U.S.A. en Fun, Fun Fun klinken prachtig en doen ook weer heel erg denken aan de originele surfsound uit Californië. De show eindigt met de intieme Wilson-song Love And Mercy. Al met al heeft Carré kunnen genieten van een uitstekend concert door een zeer sterke band die, zelfs met de tekortkomingen van zijn legendarische frontman, klinkt als The Beach Boys. Chapeau!
Brian Wilson in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
Gezien op maandag 3 juli 2017
Foto’s: Don Crusio

http://lflmagazine.nl/concertrecensies/brian-wilson-in-carre

PM Genoten gisterenavond in Carre Amsterdam

VERSLAG: Karst Jaarsma  

Old Crow Medicine Show

De Old Crow Medicine Show hebben altijd een bijzondere band met Bob Dylan gehad. Het country- en bluesgrassgezelschap is muzikaal erg door Dylan geïnspireerd. De bekendste link is echter hitsingle ‘Wagon Wheel’. De eerste coupletten waren in 1973 geschreven door Bob Dylan, Old Crow Medicine Show frontman Keth Secor schreef het nummer 25 jaar later af. Bob Dylan zelf sprak zijn goedkeuring uit.

De band grijpt de 50e verjaardag van het album Blonde On Blonde aan om haar respect te betuigen aan de grootmeester. De Old Crow Medicine Show kwam met het album 50 Years of Blonde on Blonde en een korte tournee. Daarmee wordt ook een uitverkocht Paradiso aangedaan.

Aangezien het een dubbelplaat is bestaat het optreden ook uit twee delen met een korte pauze. De zes muzikanten lopen als een drumband het podium op. Er wordt gelijk een vrolijke ‘Rainy Day Women #12 & 35’ ingezet. Het nummer krijgt dankzij de harmonica en een fluitje een extra vrolijk karakter. Het kenschetst de kwaliteit van de Old Crow Medicine Show. Ze weten de traditionele country muziek een energieke en vrolijke vertolking te geven. De zes muzikanten beheersen verschillende instrumenten en zijn allemaal energieke performers.

Voor de Dylan liefhebbers bevat de setlist geen verrassingen. De vertolkingen doen dat gelukkig wel. De Old Crow Medicine Show zet alle liedjes volledig naar eigen hand. Zanger Critter Fuqua heeft een stem die Dylan dicht benaderd. Hij verzorgt een adembenemende vertolking van ‘One Of Us Must Know (Sooner or Later)’. Er zit een mooie ondersteuning van de viool onder. Het jongste lid Cory Younts speelt een hilarische ‘Leopard-Skin Pill-Box Hat’. Met zijn lange snor en hilarische danspasjes doet hij nog het meest aan Herman Finkers denken. De rest van de Old Crow Medicine Show doet ook een dansje met een knipoog.

Tussen de nummers door vertelt Keth Secor verhalen over de band tussen de Old Crow Medicine Show en Bob Dylan. Het vult de rode draad in de avond mooi aan. De kracht van de band is dat het geen moment als een Dylan eerbetoon voelt. De heren bouwen een feestje waarbij er gesprongen kan worden op de bluegrass nummers en ze kippenvel oproepen met mooie nummers als ‘Just Like A Woman’. Om de avond af te sluiten is er nog een blok met meezingers. ‘Knockin’On Heavens Door’, ‘Blowin In The Wind’ en ‘Wagon Wheel’ zorgen voor een eendrachtig inhaak gevoel. Een mooie afsluiting van een fantastische avond.

https://www.podiuminfo.nl/review/5105/Old_Crow_Medicine_Show_-_3006_-_Paradiso/

100% eens met het verslag. Een geweldige band bezorgde ons een geweldige avond.