Anna Coogan

ANNA COOGAN AND DANIELE FIASCHI – THE NOWHERE, ROME SESSIONS

Wat is de chemie die ontstaat als twee totaal verschillende culturen elkaar ontmoeten rond de universele taal van de liefde voor muziek? Een antwoord op deze vraag kan gevonden worden in de nieuwste plaat van de uit het Amerikaanse Seattle stammende zangeres en songschrijfster Anna Coogan. De voorbije jaren kon u op deze pagina’s al lovende recensies lezen van haar twee vorige platen “The Nocturnal Among Us” uit 2010 en “The Wasted Ocean” uit 2011. Voor dit begin september verschijnende nieuwe album zocht Anna Coogan muzikale ondersteuning bij de Italiaanse gitarist Daniele Fiaschi uit Rome, een man die in de voorbije jaren op heel wat moderne popplaten voor een gesmaakte bijdrage op zijn elektrische en akoestische gitaar heeft gezorgd. Samen trokken ze de voorbije twee jaar op twee continenten op tournee en ze deden daarbij zowat alle soorten podia aan. Op amper twee dagen tijd namen beide muzikanten op 6 en 7 april 2012 in de ‘Nowhere Studio’ in Rome een negen songs tellende plaat op die ze toepasselijk “The Nowhere, Rome Sessions” noemden en die nu in onze cd-lader toertjes ligt te draaien. Met haar frêle, wat breekbare stem zingt Anna Coogan zich doorheen zeven zelf gecomponeerde liedjes, meestal zeer sobere en emotioneel geladen liedjes die je aandacht moeiteloos weten te vatten en te behouden. De meest beklijvende songs zijn “Indian Son”, “Red Shoes, Black Dress”, “Streamers” en “How Will You Find Me?”. Daarnaast covert ze bovendien op uitstekende wijze “The Wreck Of The Edmund Fitzgerald”, een prachtsong uit het ruime repertoire van Gordon Lightfoot. Als toemaatje werd aan het slot van dit album een 9 minuten durende en live opgenomen versie toegevoegd van Phil Ochs’ liedje “The Crucifixion” over de vermoorde president John F. Kennedy. Het is een tijdens hun optreden op het ‘Roepaen Festival’ op 16 oktober 2011 in het voormalige kloostercomplex in het Nederlandse Ottersum gebrachte versie (zie video). De sfeervolle gitaarklanken die Daniele Fiaschi tijdens deze nummers met zijn instrument produceert getuigen van eerlijk vakmanschap en grote klasse. Dit intimistische album van Anna Coogan en Daniele Fiaschi is een geheide aanrader voor uw rustigere momenten. U mag het licht al wat dimmen. (valsam)

Little Feat - Rooster Rag

19 juni

Little Feat - Rooster Rag

• Geschreven door  Jean Paul Heck

• Little Feat

• Rooster Rag

• 

Hoe ondergaat Little Feat de dood van de dynamo drummer Richie Hayward? Veel van de ritmische magie kwam op het conto van deze magistrale drummer die in 2010 overleed. Met drummer Gabe Ford weet de band het gat op fraai geillustreerde Rooster Rag opvallend goed op te vullen.

Na de dood van Lowell George in 1979 wist de band zich al eens heel aardig op te richten en de manschappen bij elkaar te houden. Op Rooster Rag, het eerste studioalbum met echt nieuw werk sinds Kickin It At The Barn uit 2003, komen alle ingrediënten bovendrijven. Het losse spel, het geweldige fijnmazige gitaarwerk van Fred Tackett die wederom erg verdienstelijk zingt, de mooie hese stem van Paul Barrere en een paar prachtige songs van Bill Payne die hij schreef met Rob Hunter, de tekstschrijver van The Grateful Dead. Met een cover van Mississippi John Hurts Candy Man Blues openen de mannen overtuigend. Daarna blijft Rooster Rag op niveau. De titelsong is een heerlijke countrysong met jengelde akoestische gitaartje, een springend viooltje en een geweldig arrangement. Ook het gebruik van veel koorwerk valt meteen op. Opvallend is ook dat bijna elk lid songs aanleverde voor Rooster Rag. Fred Tackett doet er vier, zo ook Payne. Het trage Church Falling Down met veel lage tonen en gospelkoortjes is een van de hoogtepunten. Zo ook het zwaar bluesy aangezette Just A Fever dat Barrere schreef met Stephen Bruton. De oude ritmische glorie wordt in ere hersteld op het ferme Rag Top Down. Eigenlijk is er geen zwak puntje te vinden op Rooster Rag en krijgt Little Feat ook nog eens rake hulp van mensen zoals Kim Wilson van de Fabulous Thunderbirds en Johnnie Lee. Een klassenbakken blijven klassenbakken. Dat bewees eerder Dr John dit jaar en dat bewijzen nu ook de mannen van Little Feat met het gloeiend hete Rooster Rag.
Rooster Rag (Universal Music) komt aanstaande vrijdag uit.
Meer informatie: www.littlefeat.net

Macbeth (augustus 2012)

Een locatie van het Utrechts Landschap is het decor voor een theatervoorstelling van Froe Froe. Ditmaal was de klassieker ‘Macbeth’ het uitgangspunt voor een nieuw visueel spektakel met acteurs, enorme poppen en live muziek.


We hebben er enorm van genoten ondanks de stortbui om circa 22.00 uur

Steenfabriek Bosscherwaarden, Lekdijk West 28, 3961 MC Wijk bij Duurstede

Steve Earle

http://peerke3.wordpress.com/2011/08/17/steve-earle-deel-1/

http://peerke3.wordpress.com/2011/08/22/steve-earle-deel-2-to-hell-and-back/

Verplichte kost voor elke Steve Earle fan. Bedankt Peerke

 

Clarence Bucaro

Opgeslagen in: RECENSIES — John Gjaltema @ 00:08   

De persoonlijke liedjes die Clarence Bucaro schreef na de geboorte van zijn eerste zoon passen opmerkelijk genoeg heel goed tussen de nummers waarin hij het heeft over de brandhaarden van deze wereld. Op Walls Of The World (Continental Song City/Munich) krijgt het familiegeluk van de Amerikaan extra betekenis door het te plaatsen in de context van zijn observaties van door conflicten verscheurde gebieden. Zodat een liedje als Child Of War, over kindsoldaten, nog harder binnen komt. Het mede door een Moog-synthesizer veroorzaakte atmosferische klankbeeld van het nummer wordt aan de randen heerlijk aangescherpt door de elektrische gitaar van Doug Pettibone. De ambities van Bucaro op zijn vijfde album worden helemaal waargemaakt door producers Hector Castillo en Chocolate Genius. Want of het nu gaat om het orgel van Glenn Patscha of de pedal steel van Jon Graboff, alles komt even fraai tot zijn recht. En bovenal heeft Bucaro een soepele prachtstem. De plaat begint ijzersterk met Two Men Down, opgedragen aan twee fotojournalisten die tijdens hun werk omkwamen in de Libische burgeroorlog. Daarna zakt het niveau geen moment. Door de warme hartslag van een liedje als It’s Only Love herstelt Bucaro zowaar een beetje het vertrouwen in de wereld

http://www.altcountry.nl/blog/2012/08/clarence-bucaro-2/#comments

Leonard Cohen in Gent: vechten tegen de tranen

vrijdag 17 augustus 2012 om 14u49

Tegen het eind van de week zal Leonard Cohen z’n tweede jeugd bezegeld hebben met 10 Belgische concerten, twee in Vorst en acht in Gent, voor in totaal zo’n 100.000 mensen. Maarten Devoldere van Balthazar was bij elke doortocht van de partij, en blikt voor ons terug.

In de herfst van 2008 stond Leonard Cohen in Vorst voor twee uitverkochte concerten. Onder de toeschouwers toen ook al Maarten Devoldere van Balthazar, al was het tussen hem en de artiest geen liefde op het eerste gezicht. ‘Ik vond hem nogal kitsch’, grijnst hij. ‘Een vriend had een ticket over en ik kon gratis mee, maar na een viertal nummers had ik het al gehad. Ik vond het overdreven, dat gedoe met z’n hoed, dat knielen, die enorme dankbaarheid jegens het publiek … Tja, ik was jong en rebels en had weinig geduld (lacht)”.

De bekering volgde snel, en vandaag noemt Devoldere Cohen zijn grootste muzikale held. ‘Op de een of andere manier kreeg ik toch een plaat in handen, Songs of Leonard Cohen, z’n eerste. Ik was meteen volledig verkocht, en vanaf dan ging het snel. Songs of Love and Hate, Songs from a Room, I’m your man met The Tower of Song: ‘I asked Hank Williams how, lonely does it get, Hank Williams hasn’t answered yet, but I hear him coughin’ all night long a hundred floors above me in the tower of song’ … Fantastisch.’

Twee jaar na die eerste, wat moeizame kennismaking, bezorgde Cohen Devoldere een van de mooiste concertervaringen uit z’n leven, tijdens de allereerste concertreeks op het Sint-Pietersplein. Devoldere: ‘Ik woonde toen aan het station in Gent, ik was niet aan een ticket geraakt en naarmate het aanvangstuur van het concert naderde, werd ik steeds zenuwachtiger. Uiteindelijk heb ik m’n fiets gepakt, ben ik naar het Sint-Pietersplein gereden en daar in een van die bomen aan de trappen geklauterd. Het was onwaarschijnlijk mooi. Alleen in die boom, Cohens stem, de songs, … vechtend tegen de tranen, en telkens als het publiek applaudisseerde begonnen de blaadjes boven m’n hoofd te ruisen, door de windverplaatsing … écht!’
Dit jaar was Devoldere opnieuw aanwezig, op het concert dat Cohen woensdag gaf, en ditmaal was hij in gezelschap: ‘Ik heb m’n moeder meegebracht. Ik zou eerst met m’n lief gaan, maar uiteindelijk heb ik toch m’n moeder meegenomen: àlle moeders zijn toch fan van Cohen?’

Het concert is het derde in de reeks van vijf, maar gastheer Cohen en z’n band verwelkomt ons alsof het de eerste avond is. En met een dansje: Dance me to the end of love. De mannelijke muzikanten, Cohen incluis, zien eruit als een tango-orkest - fier, gracieus, gepassioneerd. De bandleden, door Cohen over de hele wereld gerekruteerd staan in een cirkel opgesteld, zodat ze elkaar op elk moment kunnen aankijken, en van bij de eerste noot spatten het spelplezier en de star quality van het podium.

De vraag is niet òf er vanavond traantjes zullen vloeien, maar wel vanaf wanneer. Voor ons is het tanden klemmen vanaf Who by Fire, maar we houden het droog. De mevrouw met het brilletje rechts achter me echter, is al verloren vanaf Bird on a wire. Ze zal het grootste deel van de avond haar ooghoeken en brillenglazen zitten droogdeppen.
Maar het is dan ook bijwijlen haast ondraaglijk mooi. Niet het minst door de hartverscheurende bijdragen van de Webb Sisters – vorig jaar nog voor een prikje mee te maken in de Cactus Club - en Cohens rechterhand, cosongwriter en zangeres Sharon Robinson. De manier waarop de hemelse stemmen van Hattie en Charley Webb zich in elkaar strengelen, grijpt telkens weer naar de keel en doet af en toe denken aan de sirenezangen uit O Brother where art thou. En ook in – onder meer – het door Johnny Cash gecoverde Bird on a Wire en The Partisan zet de band Cohen’s country-invloeden mooi in de verf.

Een van de àllermooiste momenten van de avond is het door Sharon Robinson solo gezongen Alexandra Leaving, naar een gedicht van Cohen’s favoriete dichter, de Griek Constantine Cavafy. En ook Hallelujah, Take this Waltz and So long Marianne zijn van een verpletterende schoonheid.

Aan het eind van een dik drie uur durend concert, heeft de bijna 78-jarige Cohen nog genoeg energie over voor een laatste dansje, eentje van The Drifters, ditmaal. Na drie bisrondes, verlaat Cohen huppelend en jongensachtig breed grijnzend het podium. Bij hem thuis, in een Victoriaanse kas, hangt vast een geschilderd portret van ‘m, dat wél oud wordt.

Na afloop van het concert bellen we Maarten Devoldere. Wat was nu de béste passage van Cohen in ons land, Maarten? Devoldere: ‘We hadden héle goeie plaatsen, het was een prachtig concert - de man, z’n stem, z’n songs … Voor hoefde het zelfs niet zo’n geweldige band te zijn. Maar het concert van 2010 blijft toch onvergelijkbaar. Toen zat ik alleen in m’n boom en ik hoefde m’n held met niemand te delen …’

Peter Lissens


De set:
Dance me to the End of Love
Going home
The Future
Bird on a Wire
Everybody knows
Who by Fire
Banjo
Amen
Come Healing
I can’t forget
My secret Life
Anthem
Tower of Song
Suzanne
Heart with no Companion
The Gipsy’s Wife
The Partisan
Democracy
Going Back to you
Alexandra Leaving
I’m your Man
Hallelujah
Take this Waltz

Bissen:
So long Marianne
First we take Manhattan
Famous Blue Raincoat
Different Sides
I tried to leave you
Save the last dance for me
Closing Time

more images

'Old Ideas' - Leonard Cohen: Nog altijd even gracieus

more images

more images

Meer over: Leonard Cohen

Ray Wylie Hubbard full concert

Song Cypherin’: Ray Wylie Hubbard – The Messenger

Sep 17th, 10 / 6 Comments / Share this Entry

This is something I’ve been thinking of doing for a while. The seed for this was planted a few months back when a bunch of us on twitter were discussing the meaning of some of the lyrics to DBT’s Goddamn Lonely Love. Now I had another song in mind originally but never did post that so I’ll just move on to this one which has been on my mind a lot more lately. I will eventually post the other, and likely do some more of these as I think about it. I’m hoping we get some sort of discussion going on here. In my opinion the thing that makes great songs great are the slight openness to the lyrics, the ability for the songs meaning to mean multiple things to multiple people no matter what stripe of life you are from. So this below is simply my interpretation of what the song means to me. Please chime in with your thoughts in the comments.
Ray Wylie Hubbard’s “The Messenger” is one of my all time favorite songs.


Ray himself states that this was one of the first songs he wrote when he cleaned himself up and learned to fingerpick in the early 90s. To me the message of the song is one of finding contentment, not through material possesions or love or religion, but from within. To truly know yourself, and know your fears, and accept those things is the path to contentment the songwriter has taken. This gives the song an almost zen like quality. Let’s examine some specific verses:
I’m wearing old boots
high cuban heels
my soles they are worn
and I stand here by grace
my trousers are torn
and my jacket is borrowed
and I’m wearing my time
behind the lines in my face
My favorite thing about this verse is the double meaning you can take from the “my soles they are worn” line which could imply that the singer’s soul itself is worn. I don’t know if that’s the intent but that’s how I like to take it. As for the soles of his boots themselves being worn, to me this signifies a person who has done some serious walking, perhaps searching for something. Then you have the lines about standing here by grace, and wearing his time behind the lines in his face. This tells me this is a person who has been through some shit and came out the other side of it with more than a few wrinkles to show. This leads us into the chorus:
I am not looking for loose diamonds
or pretty girls with crosses around their necks
I don’t want for roses or water
I’m not looking for god
I’m not looking for sex
Now that combined with the opening verse really gives you a great intro to the narrarator. My take is he’s someone who has been troubled, and has been searching for contentment through many means such as money (loose diamonds), love (pretty girls with crosses around their necks), admiration (roses), religion, sex, etc… but he has found contentment on his own and he is no longer searching for these things. It’s been a long hard journey for him to reach this realization. This particularly becomes clear in live versions where he says he’s not searching for god now. Let’s look at the remaining lyrics:
now I’ve worn out my welcome
in certain small circles
in spanish bordellos
and confederate states
but there is an angel
in her leathers and kindness
who whispers my name
behind heaven’s gate
Chorus
and all the true believers
are out on the road tonight
no matter what happens
you know they’ll be OK
well the Rock and Roll Gypsies
was the last song they sang
by Hearts and Flowers
down in old Santa Fe
now I have a mission
and a small code of honor
to stand and deliver
by whatever measures
and the message I carry
is by Ranier Maria Rilke
he said “our fears are like dragons
guarding our most precious treasures”
chorus
That last verse….man that is one of my favorite verses in all of music. It really brings the entire meaning of the song home for me. “Our fears are like dragons guarding our most precious treasures”…WOW, what a line. It is from the book Letters To A Young Poet, which Ray claims was given to him and really made him reexamine how he was writing songs. But what does it mean? To me it means our fears are the things keeping us from finding our own “most precious treasures”, and in order to find contentment, we must conquer our fears. Now that is just one interpretation I’ve come up with, but it’s my favorite, especially in concert with the rest of the song. Now the lyrics I posted here are from the 1994 version on Loco Gringo’s Lament, during live performances, he often changes some of the lines around:
The most dramatic change is in the bridge in which he now sings:
and all the true believers
are out on the road tonight
and no matter what happens
well you know they’ll be OK
and to the rock and roll gypsies
may last song you sing
be by Mr. Townes Van Zandt
if your out in Santa Fe
I take this as a tribute to Townes Van Zandt who died in 1997. The original verse references the group Hearts and Flowers who I don’t know much about except they were an obscure group from Santa Fe and wrote the song Rock and Roll Gypsies which Ray recorded a version of on the album Delerium Tremolos.
Well, to finish this up, that’s my take on it. A song about a man who has been searching most of his life trying to find contentment and he has finally found it. Would love to hear what you all have to say.
Ray Wylie Hubbard – The Messenger (live with Gurf Morlix)

Ray Wylie Hubbard