The Daily Guru: January 14: Moby Grape, "Moby Grape"

The Daily Guru: January 14: Moby Grape, "Moby Grape": Artist: Moby Grape Album: Moby Grape Year: 1967 Label: Columbia While there are many cities around the world that have close and longs...

The Late Great Townes Van Zandt Tribute Show

• Posted by Turnstyled, Junkpiled on January 8, 2012 at 10:00am

http://www.nodepression.com/profiles/blogs/the-late-great-townes-van-zandt-tribute-show

“Well I was born a rambler friends, and I intend to die that way. It could be twenty years from now, it could be most any day. But if there ain't no whiskey and wimen lord, behind those heavenly doors, I'm gonna take my chances down below and of that you can be sure.”

"No Deal"
Townes Van Zandt
(March 7, 1944 - January 1, 1997)

Turnstyled Junkpiled invited some of our favorite artists to cover Townes Van Zandt songs, in order to help us celebrate his life and legacy upon the 15 year anniversary of his passing. The following are videos recorded and submitted to Turnstyled Junkpiled from some of the best Americana musicians around the world, who have been influenced by Townes Van Zandt's music. We would like to thank these artists for taking time in the midst of the holiday season to help keep Townes' memory alive with TJ's The Late Great Townes Van Zandt Tribute Show.*
Set List:1. TJ Editor, Courtney Sudbrink: Intro/ "Turnstyled, Junkpiled" / 2. Justin Townes Earle "Rex's Blues"/ 3. Ted Russell Kamp w/ Aubrey Richmond "Tecumseh Valley" / 4. Steve Parry "Pancho and Lefty" / 5. Brett Detar "Waitin' Around To Die" / 6. Black Creek "If I Needed You" / 7. Harmdondale "When He Offers His Hand" / 8. The Far West "White Freight Liner Blues" / 9. The O's "Waitin' Around To Die" / 10. Ben De La Cour "Nothin'"

*All videos posted with permission of the author by Turnstyled Junkpiled.

Views: 233

Tags: Townes, van, zandt

Share Twitter

Gijsbert Kamer over Radiohead: So Fucking Special'

OPINIE -Gijsbert Kamer −06/01/12, 16:31

vk weblogWanneer viel ik eigenlijk voor Radiohead? Die vraag houdt Gijsbert Kamer al de hele week bezig. Of in ieder geval sinds hij dinsdag om drie minuten voor 12 de nieuwe 3Voor12 bezocht.

• 
  Thom Yorke van de Britse band Radiohead.© afp
• 
  © ap

Iedere liefhebber van popmuziek kent de site neem ik aan, ga er anders snel naartoe, zeker sinds de site deze week vernieuwd is kom je er niet meer van af.

Een van de bakens van 3voor12 is de zogeheten Luisterpaal waar de redactie belangrijke releases (voor zover de artiesten daar aan mee willen werken) hangt, zodat eenieder nu bijvoorbeeld kan vaststellen hoe goed de nieuwe Blaudzun is, of hoe Keeswaardig de compilatie van Kees van Hondt eigenlijk is.

Op de nieuwe voorpagina van 3voor12 staat ook een link naar het concert dat Radiohead in 1995 gaf op het (derde) Lowlands festival.
Wat een idee trouwens om iedere week (hoop ik) een concert uit het immense VPRO radioarchief te lichten. Mogelijk dat dit optreden al jaren gewoon te beluisteren was op 3voor12, maar ik was er nooit op gekomen. Nu wel, en ik ben er heel blij mee.

Al luisterend vroeg ik me echter wel af, hoezeer ik toen zelf 'into' Radiohead was.

Niet erg nog, moet ik bekennen.

Zondagmiddag
Ik weet nog goed hoe en wanneer het concert plaatsvond. Het was op zondagmiddag (Thom Yorke zegt ook 'good afternoon, we're a band called Radiohead).

De deadline voor het Lowlands verslag dat ik samen met Gert van Veen zou maken, naderde. Volgens mij speelde rond diezelfde tijd ook nog Guided By Voices.

Ik heb van allebei nauwelijks iets gezien.

Raar eigenlijk dat Radiohead niet op mijn prioriteitenlijstje stond. Het was immers zomer 1995, de door mij zo geliefde Britpop tierde welig. Supergrass en Elastica hadden geweldige debuten uit. Blur en Oasis zouden met nieuwe albums komen, en ja, ook Different Class van Pulp, daar keek ik vol verlangen naar uit, want dat was op dat moment de band waar ik mijn geld op had ingezet.

En Radiohead dan? Was hun in maart dat jaar verschenen tweede album The Bends met dan niet bevallen? Ja hoor, best, alleen draaide ik hem eigenlijk nooit. Meer rock dan pop, denk ik.
Radiohead was trouwens wel bekend aan het worden. Ze werden veel gedraaid, vooral door de VARA, en ze verkochten ook behoorlijk.

Maar iets weerhield me ervan echt voor ze gaan, zoals ik voor Supergrass, Blur en Pulp ging.

Het zou nog tot Pinkpop 1996 duren voordat ik wel voor ze viel, dat moment weet ik nog precies. Ik draaide plaatjes tussen de bands op het 'kleine' podium (vergeet altijd welk van de twee Noord of Zuid was). Voordat Radiohead zo verschijnen draaide ik Champagne Supernova van Oasis. Ik vond het mooi dat het in ieder geval leek alsof de band had gewacht totdat de laatste tonen waren weggestorven. En daar stond Thom Yorke ineens met zijn gele pak.
Er volgde een pracht concert, dat volgens mij de definitieve doorbraak van de band in Nederland bezegelde.

Het zou nog een jaar duren voordat hun baanbrekende album OK Computer zou verschijnen. Ik weet nog goed dat ik een bandje met vijf nummers ervan kreeg, begin 1997, en dat in een walkman op de bank afdraaide. Ik wist echt niet wat ik hoorde. Die drums, dat geluid, die zang, wat een nummers!

Dat hakte er echt enorm in. Het concert dat Radiohead in juni 1997 in het Utrechtse Vredenburg gaf, rond de tijd van hun fameuze Glastonbury show was in mijn beleving een van de mooiste ooit.

Maar ik had gewaarschuwd kunnen zijn als ik in augustus 1995 goed naar Radiohead geluisterd had op Lowlands.

Want je hoort hier duidelijk een band voorbestemd voor grote dingen. Veel nummers van The Bends natuurlijk, maar ook nog doodleuk Creep als vijfde liedje, en ook al een vroeg versie van Lucky, een hoogtepunt.

Klassiekers
My Iron Lung, Street Spirit, Just: wat een klassiekers, denk ik nu. Dat ik daar niet eerder als een blok voor gevallen was.
Maar luisterend kun je nauwelijks bevroeden dat hier een band stond die nog minstens twee, misschien wel drie keer de popgeschiedenis zou doen kantelen.

Natuurlijk, eerst met OK Computer en de single Paranoid Android, maar in 2000 weer met het toen zeer experimenteel klinkende Kid A, en in 2007 eigenlijk nog een keer met hun 'internet-only' release In Rainbows.

Luister naar hun recente werk en je hoort nauwelijks raakvlakken met de rockband die op Lowlands in 1995 zo begeesterd aan het werk was.

Rommelig soms, maar erg gedreven.

Het ontging me toen alleen.

Ach ja, augustus 1995. Het was een paar weken voordat de 'oorlog' tussen Blur en Oasis losbarstte. Ik was voor Blur, en bleef roepen dat The Great Escape een betere plaat was dan (What's The Story) Morning Glory.

Niet waar, natuurlijk, maar ik vind de eerste Oasis nog altijd veel beter. En The Great Escape een stuk beter dan de geschiedschrijving ons nu wil doen geloven.

Maar het best van alles vond ik Different Class van Pulp, en waar het rockmuziek betrof, was ik echt verslaafd geraakt aan de dubbelaar van de Smashing Pumpkins, Mellon Collie & The Infinite Sadness.

Radiohead had er prima bij gekund, maar nee, het kwartje was nog niet gevallen.

Nu geniet ik al dagen van dat optreden op Lowlands, en vraag ik me af welke band of plaat ik mogelijk vorig jaar zo aan me voorbij heb laten gaan als Radiohead.

Dwarse gitaarrock
Het gekke is, dat ik The Bends inmiddels tot mijn favoriete platen reken. Ik draai hem vaker dan OK Computer bijvoorbeeld.
Maar al luisterend naar het concert op 3voor12 vraag ik me wel een ding af: waar verloor Radiohead het plezier in het maken van dwarse gitaarrock?

En vooral: wie heeft Thom Yorke afgeleerd te rocken?

Ik mis de manier waarop hij in 1995 zong toch wel een beetje. Ook al had ik er zelf toen geen oren naar.

Maar goed, luister zelf zou ik zeggen.

Benieuwd welk concert volgende week uit het VPRO archief gelicht wordt. Want laten ze er maar een gewoonte van maken: wekelijks een legendarisch concert op de Luisterpaal.

Ik maak er wel een stukkie bij.....

^{Gijsbert Kamer is muziekjournalist van de Volkskrant.}

Bonnie Raitt's "Slipstream" due April 10

RAITT'S SLIPSTREAM
Bonnie Raitt's "Slipstream" is due April 10. "Slipstream" is the 62-year-old slide guitarist's first album since 2005's "Souls Alike" and will be the first release on her own record label, Redwing Records. The 12-track album will feature four songs recorded with producer Joe Henry and his musicians, which she describes as experimental. The remainder of the album is self-produced with her touring band. She says she's thrilled with the resulting eclectic mix of blues, rock and soul that even includes a dash of reggae and Celtic sounds. She covers Bob Dylan's "Million Miles" and "Standing in the Doorway," and Loudon Wainwright III's "You Can't Fail Me Now" as well.

Country Chronicles: Townes Van Zandt

• Posted by Turnstyled, Junkpiled on January 1, 2012 at 2:30pm
• View Blog

I don't envision a very long life for myself. I think my time will run out before my work does. Townes Van Zandt
March 7, 1944 - January 1, 1997

Country Chronicles: Townes Van Zandt
By Courtney Sudbrink, Editor, Turnstyled Junkpiled

Today marks the fifteen year anniversary of Townes Van Zandt's passing. He died from Delirium Tremens, a fatal complication caused by alcohol withdrawal, the result of decades of substance abuse. Anyone whose ever suffered through it and survived, will know that it's just about the most miserable experience a person can go through. At the time of Van Zandt's death, I was thirteen years old. I had no idea who he was and couldn't have predicted how much he would impact my life.
But, Townes Van Zandt is the type of songwriter who will cut through the core. I discovered his music at the darkest point in my life, not long after I'd moved to Los Angeles. Los Angeles can be a very lonely place. Especially for someone like me. It is a city far from everything I'd known, not far off in reality of Bukowski's portrayal.




I was born and raised in a small farm town in the outskirts of Buffalo, NY. I didn't fit in. It was a lonely childhood.
My family had moved to the country from New York City. Coming from there, to a town where people are born and die without knowing much past the small radius of their existence, doesn't bode well for individuals. If you aren't from there, they don't take kindly to you. From elementary school on, I was treated like an outsider.I didn't share the same conservative views, didn't have the same reference points and wasn't respected or liked.
For eighteen years, the only people I could relate to were writers and musicians of the manic depressive or alcoholic variety. I didn't like Country music. In fact, I hated it. Everyone I grew up around liked it. I had a bad association with it. But in discovering people like Townes, I realize that wasn't really country music. Now it is pretty much all I listen to.
After graduating from college with a BA in Philosophy, I decided to move to LA. I thought the climate would improve my moods. What I came to realizes at first, was nothing could be further from the truth. For someone who spent four years studying ethics and morals, Los Angeles is the last place in the world humanitarian beliefs are likely to be implemented. It only magnified my feelings of isolation. Feelings I had to embrace.
Through the depths of despair, desolation and depression, I came to discover Townes Van Zadnt. The song that immediately resonated was "Waitin' Round To Die," the first song he'd ever written. It is a slow suicide set to music. I could relate.

Sometimes I don't know where this dirty road has taken me. Sometimes I don't even know the reasons why. So I'll just keep a gamblin', lots of booze and lots of ramblin', it's easier than just a-waitin' 'round to die. - Townes Van Zandt, "Waitin Round To Die"

There are few compositions that better capture the pain and turmoil that Townes suffered through. And at the time I heard it, I could commiserate. I was enduring many of the same afflictions Townes had. And before I even knew about his life, I could tell from his songs, he'd gone through the same things I was experiencing.

I use to sit alone in my apartment, listening to Townes. By nature, writers are solitary people. We have to be. But, for sometime, Townes kept me company. There was an intelligence to his songs intertwined with beautiful simplicity that captured my youth. I began realizing that rather than denying my country upbringing, it was a part of me. One that could live in harmony with what was going on inside my head and irrational feelings and emotions I never could figure out.
Shortly after discovering Townes, I met the first person in Los Angeles I could relate to. One of the few people in my then twenty-six years who understood me. I met this person in a hospital. We bonded over Townes Van Zandt. If someone understands Townes, chances are, there's something to it. And there was. We got each other through a lot. If not for Townes, it wouldn't have happened.
As it turned out, the experience of the circumstance, getting to know someone through illness, helped me overcome a lot of things, including the same type of self-medicating Townes did. But unlike Townes, I realized the pain I was suffering through wasn't something that needed to result in death. I could do something about it.
When I learned Townes died of the DTs, it was a wake up call. As romantic as it is to go through life thinking that your time would be short, it isn't something that is really as romantic in reality. Rather, it's sad. I realize that now. I no longer drink. I owe a lot of that to Townes.
In learning from his mistakes, ones that he really couldn't control without proper treatment, I got my life back. Though in someways he is a hero to me, he is also a person whose direction in life isn't one I wish to follow and today, I'd much rather be writing about Townes' new project, instead of reflecting on his short and tragic life.
But it is thanks to Townes that I was able to find my place in Los Angeles, and in life. I'm sure there are a lot of people out there, who can say the same. If it was his intention to die young and live on through his music, then he accomplished it. And as another one of my heroes in life, a man who did overcome the obstacles Townes didn't, Steve Earle said, "Townes Van Zandt is the best songwriter in the whole world and I'll stand on Bob Dylan's coffee table in my cowboy boots and say that."

Turnstyled Junkpiled is dedicated to Townes Van Zandt this week.